Tuesday, December 25, 2007

Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΑΧΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ

Εικοσιπέντε περίπου χρόνια έχουν περάσει από τότε που ήμασταν συνάδελφοι με τον Χρήστο και την Πέρσα στο Λύκειο Συκεών Θεσσαλονίκης. Ήταν ένα πολύ συμπαθητικό ζευγάρι. Άνθρωποι έντιμοι, αξιοπρεπείς και σοβαροί έδιναν όλο τους τον εαυτό στο σχολείο και στις τάξεις που δίδασκαν. Εξαιρετικά καλλιεργημένοι και επίμονοι στην εργασία που ανελάμβαναν, ήταν πάντα κοντά στους μαθητές, αλλά και συνεπέστατοι απέναντι στις γενικότερες υποχρεώσεις τους. Εξαιρετικοί φιλόλογοι και πολύ καλοί και επινοητικοί δάσκαλοι εργάζονταν σιωπηλά και ακούραστα για την Εκπαίδευση. Στους συναδέλφους τους φέρονταν καθημερινά με περισσή ευγένεια, και ήταν πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Ταυτόχρονα, όμως, είχαν την επιθυμία να κάνουν κάτι παραπάνω, μια επιθυμία που δεν έκρυβαν. Να συγκεντρώσουν υλικό, να γράψουν βιβλία, να συνδικαλιστούν, να κάνουν σημαντικές και ενδιαφέρουσες δημόσιες σχέσεις.
Κάπου εκεί τους είχα αφήσει, όταν αλλάξαμε σχολεία και χωρίσανε οι δρόμοι μας. Ύστερα από κάποια χρόνια, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο που είχε γράψει η Πέρσα με τίτλο ‘σχολεία της θεσσαλονίκης’, εκδόσεις Ιανός, το οποίο και αμέσως αγόρασα. Στο οπισθόφυλλο πληροφορήθηκα ότι η Πέρσα είχε ήδη και πολλές άλλες διακρίσεις. Αρθρογραφούσε, έγραφε λογοτεχνικά κείμενα, ήταν μέλος σε πολλές σημαντικές εταιρίες και ενώσεις. Χάρηκα. Τα παιδιά, καθώς φαίνεται, είχαν πάρει το δρόμο τους, ακολουθούσαν την προσωπική τους μοίρα.
Αρκετά χρόνια αργότερα, συνάντησα κατά τύχη μέσα στο βιβλιοπωλείο του Ιανού στη Θεσσαλονίκη τον Χρήστο. Ήταν απέναντί μου ο ίδιος σεμνός, ευχάριστος άνθρωπος που γνώριζα από παλιά. Με το εμφανές, ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μιας εσωστρεφικής διστακτικότητας, ενός αδιόρατου κόμπου, κάποιου ψυχικού ‘κρατήματος’.
Μου μίλησε με περηφάνια για ένα βιβλίο του που μόλις είχε εκδοθεί, ‘ Ο Πολιτισμός των Γηπέδων’, και ύστερα μου εκμυστηρεύτηκε με καμάρι ότι, εδώ και κάποιον καιρό, ήταν σύμβουλος στο γραφείο του Καραμανλή, το ‘δεξί του χέρι’, όπως ο ίδιος το έθεσε.
Ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα λιγάκι. Πώς συνδέονταν αυτοί οι δύο άνθρωποι, ο Χρήστος ο παλιός μου συνάδελφος με τον πρωθυπουργό της χώρας; Μου φάνηκε κάπως ασύνδετο και παρατραβηγμένο. Γρήγορα, όμως, σκέφτηκα ‘και γιατί όχι;’, στα τόσα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει πολλά θα μπορούσαν να είχαν αλλάξει, σχέσεις ποικίλες θα μπορούσαν να είχαν δημιουργηθεί, γεγονότα να είχαν τρέξει. Δικαιολογημένα, θαρρώ, ήταν ευχαριστημένος και περήφανος γι’αυτήν την εξαιρετική εξέλιξη στην ζωή του. Ένιωσα χαρούμενος για κείνον, του έδωσα τα θερμά μου συγχαρητήρια και του ευχήθηκα καλή επιτυχία σε όλα.
Δεν τον ξαναείδα από τότε, ως την στιγμή που ήρθε το τραγικό συμβάν της απόπειρας αυτοκτονίας του. Ήταν για μένα ένα σοκ. Ένιωσα μεγάλη λύπη, απορία και δυσαρέσκεια. Με παιδεύει η οξεία αντίθεση ανάμεσα στις δύο εποχές. Πώς ήμασταν τότε και πώς γίναμε τώρα. Την εποχή εκείνη, αρχές της δεκαετίας του 80, σε μια ηλικία που στύβαμε την πέτρα, συγχρόνως κρατώντας ακόμα μεγάλα ποσοστά της ρομαντικής νεανικής μας διάθεσης, ήμασταν γεμάτοι ενθουσιασμό και δημιουργικότητα, ο καθένας με τα δικά του όνειρα για παρόν και για μέλλον, βασισμένα στην κατά περίπτωση ιδιοσυγκρασία μας, όνειρα που κυνηγούσαμε με πάθος, ακεραιότητα, και γενναιότητα. Νιώθαμε ωραίοι και δυνατοί, ανεβαίναμε τα σκαλοπάτια των επιθυμιών μας προσεκτικά, αργά, και σταθερά. Ο κόσμος ήταν δικός μας, ήμασταν νέοι, δεν κάναμε συμβιβασμούς.
Ύστερα, οι καιροί και τα κύματα της ζωής ανακάτεψαν κάπως την άμμο, και τα νερά θόλωσαν λιγάκι. Εσωτερική και κοινωνική μοίρα μαζί με τις εκάστοτε, καταλυτικές κάποιες φορές, συμπτωματικές συνθήκες μας ξεστράτισαν ή μας οδήγησαν στα άκρα όρια των ίδιων των ονείρων μας.
Μεγαλώσαμε. Οι απαιτήσεις γίναν τεράστιες. Μας οξειδώσανε οι υποχρεώσεις, οι δεσμεύσεις, οι άλλοι, το πλέγμα της ανελευθερίας που επιβάλλουμε οι μεν στους δε, οι ίδιες οι φιλοδοξίες και εμμονές μας. Γερνάμε, αλλοιωνόμαστε , παραμορφωνόμαστε. Είμαστε σε κλοιό που στενεύει συνεχώς και μας κλείνει από παντού.
Όπως και να έχει το πράγμα δηλαδή, οι άνθρωποι εκείνης της εποχής βρισκόμαστε σε κάποια πτώση. Με τραγική, χειροπιαστή απόδειξη την πτώση του Χρήστου στο κενό.
Παρακολουθώ την υπόθεση ανελλιπώς και καθημερινά από εφημερίδες και τηλεόραση. Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι ο Χρήστος Ζαχόπουλος έχει κάνει ατασθαλίες και παρανομίες από τη θέση στην οποία βρίσκονταν όλα αυτά τα χρόνια. Αυτός ο ίδιος τουλάχιστον, χωρίς παρεμβάσεις από ανώτερα κλιμάκια. Η ηθική του προσωπικότητα, νομίζω, δεν θα του το επέτρεπε.
Και αν έκανε και κάποια λάθη, ανθρώπινο είναι. Ίσως να έφταιγε και λίγο η αναπάντεχα μεγάλη εξουσία που είχε αποκτήσει.
Όσο για το παράπτωμα στο οποίο ο ίδιος αναφέρεται, ερωτικό ίσως, δεν ξέρουμε ακόμα αν αυτού του είδους οι αμαρτίες είναι όντως αμαρτίες, και δεν είναι αναγκαστικές αντιδράσεις, διορθωτικές, αποζημιωτικές κινήσεις απέναντι στα λάθη συλλογιστικής των ανθρώπων, στα τεράστια κοινωνικά αμαρτήματα που μας κατατρέχουν.
Θυμάμαι τα μάτια του να λάμπουν από ζωή και από τη δίψα της και ύστερα τον βλέπω να πηδάει από το μπαλκόνι, να θέλει να δώσει τέρμα στη ζωή του, και δεν μπορώ, στ’αλήθεια, να το χωνέψω.
Σαν κάπως να βλέπω εκείνα τα δικά μας χρόνια, τα χρόνια της αθωότητας να γέρνουν, να πέφτουν, και να κινδυνεύουν να χαθούν. Σου εύχομαι ολόψυχα, Χρήστο, να γίνεις καλά γρήγορα, να ανανήψεις εντελώς, και να γίνουν όλα αυτά ένας παράξενος εφιάλτης που, ζώντας μια ομαλή ζωή, σιγά σιγά θα ξεχάσεις.
Και σε σένα, Πέρσα, εύχομαι να τελειώσουν γρήγορα οι κλυδωνισμοί που ταλαιπωρούν αυτόν τον καιρό τη ζωή σας, να πάνε σύντομα όλα καλά.
Ίσως να υπάρχει ακόμα χρόνος και ελπίδες για όλους μας.

Monday, December 17, 2007

Ντροπαλό χιόνι στην περιοχή μας

Βαθιά μέσα στη νύχτα πέφτει, τη μέρα σταματάει.

Sunday, December 9, 2007

Αντεστραμμένο Παραμύθι

Η γυναίκα πρέπει να φιλήσει πολλούς πρίγκιπες πριν βρει τον βάτραχό της.

Thursday, November 29, 2007

BLOGS OR CLOGS?

Round Table στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με θέμα Film Critique on the Internet. The Case of Blogs.
Στην ανοιχτή αυτή συζήτηση αναπτύχθηκαν κάποιες απόψεις που θα ήθελα να σχολιάσω.
Άκουσα, λοιπόν, τον Ηλία Φραγκούλη, άνθρωπο, κατά τα φαινόμενα, ιδιαίτερα έξυπνο, δυναμικό και με καλή αίσθηση του χιούμορ, να μιλάει πολύ απαξιωτικά για κάποιους bloggers που γράφουν στις ιστοσελίδες τους κριτικές κινηματογραφικών έργων. Έντονα ενοχλημένος, έλεγε για πολλή ώρα και με φανερή επιμονή στο θέμα ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός από άσχετους γράφουν κριτικές για κινηματογραφικές ταινίες, άνθρωποι ανίδεοι που δεν έχουν σχέση με το ουσιαστικό πνεύμα του κινηματογράφου, που, τέλος πάντων, δεν έχουν σπουδάσει κριτικοί ταινιών, που δεν είναι αρμόδιοι, όπως εκείνος και οι ομότεχνοί του, να κατανοήσουν και να κρίνουν σε ψυχολογικό και ιστορικό βάθος ένα φιλμ.
Γιατί, όμως, αυτή η τοποθέτηση; Το διαδίκτυο είναι ένας δημοκρατικός χώρος και τα blogs ημερολογιακές σελίδες όπου ο καθένας, μπορεί, μέσα σε επιτρεπτά πλαίσια, να γράφει ό,τιδήποτε: Προσωπικές κριτικές και σχόλια για θεατρικές παραστάσεις, για κινηματογράφο, για την πολιτική κατάσταση, για ερωτικά ή επικοινωνιακά ζητήματα, για την σπασμένη κουνιστή πολυθρόνα της γειτόνισσας που σκουριάζει πεταμένη στον κήπο της...Ό,τιδήποτε του κάνει κέφι. Τα ημερολόγια είναι ανάπτυξη ιδιαίτερων συλλογισμών και τρόποι έκφρασης.
Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Ray Pride, ένας εύγλωττος ομιλητής είπε, ανάμεσα σε άλλα: an opinion is like an asshole. Everybody has it. For God's sake! Can you imagine of 'everybody not having an asshole'? Δεν μας λείπει η άγνοια, η αδιαφορία, και η απουσία άποψης. Αυτό ακριβώς που μας λείπει είναι η τεκμηριωμένη γνώμη και η ελεύθερη και θαρραλέα έκφρασή της. Αν όλοι είχαμε γνώμη για πολλά ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο, δεν θα είχαμε τόση ανάγκη από γκουρού, μεγαλόσχημους δασκάλους και μεσσίες. Και μιλάμε, βέβαια, για απόψεις που έχουνε περάσει μέσα από το κόσκινο μελέτης, συλλογισμών, εσωτερικού διαλόγου, και εμπειρίας ζωής. Ακόμη και πόνου.
Μπορεί, πράγματι, κάποιος να μην είναι qualified να γράψει μια κριτική, μπορεί, όμως, να γράψει μια γνώμη που στηρίζεται σε σκέψη και επιχειρήματα. Άλλωστε, ας μην μας διαφεύγει το γεγονός ότι η γνώμη είναι σαν το ουράνιο τόξο που αναλύεται σε απορία, θαυμασμό, επιχειρηματολογία, ένθερμη ή και αγωνιώδη πρόσκληση για συζήτηση. Τι το καλύτερο;

Wednesday, November 14, 2007

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΕΝΤΟΥΚΙΑ

Σας έτυχε ποτέ να ανοίξετε ένα παλιό, αποξεχασμένο σας σεντούκι και να κοιτάξετε μέσα; Η αρχική εντύπωση, συνήθως, είναι αρνητική, και η εικόνα που αντικρίζετε απογοητευτική. Κάποια σκονισμένα αντικείμενα παρουσιάζονται μπροστά σας, εν πολλοίς άχρηστα, φθαρμένα από το χρόνο, κάποια, ίσως, ακρωτηριασμένα. Τα αναδεύετε πάνω πάνω με μια βιαστική κίνηση, σας αφήνει αδιάφορο το αποτέλεσμα, σηκώνετε τους ώμους σας, δεν έχετε πολύ καιρό για χάσιμο, χίλιες δουλειές σας περιμένουν, το κλείνετε, η σκόνη που σηκώνεται επιβεβαιώνει περίτρανα την ενέργειά σας, φεύγετε και δεν το ξανανοίγετε ποτέ. Κι’όμως, αν είχατε την υπομονή και λίγο μεγαλύτερη περιέργεια να ψάξετε κομματάκι περισσότερο, ίσως να ανακαλύπτατε θησαυρούς. Πράγματα που ποτέ δεν είχατε την ευκαιρία να εξετάσετε από κοντά, χαμένα εδώ και καιρό από τη μνήμη σας και από τη ζωή σας, πράγματα που μπορεί να αποδειχθούν πολύτιμα τώρα για σας. Τα βγάζετε από το σκοτάδι, τα φροντίζετε, τα φωτίζετε από παντού, τα τοποθετείτε σε περίοπτες θέσεις, και κείνα με την παρουσία και τη λάμψη τους σας κάνουν να αισθάνεστε πιο χαρούμενοι, λίγο πιο ευτυχισμένοι.
Είναι πολλές οι φορές που συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους σαν παραμελημένα σεντούκια που δεν θα ανοίξουμε ποτέ. Τους δικούς μας, τους κοντινούς μας ανθρώπους, τους οικείους μας. Τείνουμε να προσέχουμε μόνο κάποιες τετριμμένες ιδιότητές τους με τις οποίες λειτουργούν μέσα στην στεγνή καθημερινότητα, περνούν έτσι απαρατήρητοι, δεν κάνουμε τον κόπο να ασχοληθούμε, έστω και λίγο, με τον τεράστιο πλούτο που κρύβουν μέσα στην ψυχή τους, πλούτο που, εν πολλοίς, περιμένει να αναγνωρισθεί και αναδειχθεί από κάποιον άλλο, πλούτο που αναζητά να βρει ανταπόκριση σε συνειδήσεις, αλλιώς αραχνιάζει, φθείρεται, και μαραζώνει.
Ας γυρίσουμε, λοιπόν, και ας κοιτάξουμε με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τους ανθρώπους που ζουν και κινούνται δίπλα μας, ας αναζητήσουμε τους θησαυρούς που κρύβουν σε αναδιπλωμένες πτυχές του χαρακτήρα τους, σωστά ας τους εκτιμήσουμε, ας ανακαλύψουμε δυνατότητες και ικανότητες που η συμμετοχή μας μπορεί έντονα να ενεργοποιήσει, και ας επιτρέψουμε, επίσης στους άλλους να ερευνήσουν τον δικό μας ψυχισμό, να μάθουν τα μυστικά μας, με τον δικό τους τρόπο να μας ενισχύσουνε.
Και τότε δεν θα είχαμε το αποκαρδιωτικό φαινόμενο να γνωρίζουμε τόσο αποσπασματικά ανθρώπους πολύ δικούς μας, θα απολαμβάναμε ο ένας περισσότερο την συντροφιά του άλλου, θα κάναμε θαύματα μαζί, θα προχωρούσαμε στη σύντομη ζωή μας πιο ολοκληρωμένοι, θα πραγματώναμε δυνατότητές μας πιο εύκολα, θα αισθανόμασταν πολύ όμορφα, θα αγγίζαμε τη βαθύτερη ουσία της ύπαρξής μας.
Και αν στις περιπλανήσεις μας αυτές μέσα στα σεντούκια ψυχές, συναντήσουμε και κάτι που δεν μας πολυαρέσει, δεν είναι ζήτημα ανησυχίας. Οι αληθινοί, οι γνήσιοι θησαυροί έχουνε πολλά πρόσωπα.
Γιατί,και αν ακόμα, μαζί με τις απροσδόκητες αρετές που θα ανακαλύψουμε, συναντήσουμε και αλλόκοτες αδυναμίες, και αν η βαθύτερη αλληλογνωριμία μας τσαλακώσει λιγάκι την στερεότυπη εικόνα μας, τι πιο ζωντανό από αυτό; Οι αρετές και οι αδυναμίες μας, τα πλούτη και η ένδειά μας, έτσι που εισχωρούν το ένα μέσα στο άλλο για να δημιουργούν ολοένα καινούργια δεδομένα, αυτό είναι που μας κάνει ανθρώπους…

Monday, October 1, 2007

Ορθογραφικά Λάθη στην Τηλεόραση

'Ζεστένεται ο μηχανισμός στη Χαριλάου Τρικούπη'
Γράφτηκε απόψε στο MEGA στο δελτίο ειδήσεων των 8.30.
Σε λίγα δευτερόλεπτα το απέσυραν και το ξαναγράψαν με το σωστό ΄ζεσταίνεται'.
Κάνουν συχνά ορθογραφικά λάθη στα κανάλια. Και πολλές φορές μάλιστα δεν τα διορθώνουν ποτέ. Μένουν εκεί και βγάζουν μάτι.
Τα σχόλια μάλλον περιττεύουν.

Tuesday, September 25, 2007

ΑΝΤΙΟ

Χάσαμε έναν φίλο. Εντελώς ξαφνικά. Στη νεκρώσιμη ακολουθία, μέσα στην εκκλησία, με τον άνθρωπό μας να έχει από στιγμή σε στιγμή μεταμορφωθεί σε μιαν άψυχη κούκλα, ήταν σα να παρακολουθούσαμε την πραγματικότητα μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη, μέσα από ένα θολό, πλημμυρισμένο με σκοτεινά νερά, γυαλί. Η κυρίαρχη αταξία θρυμμάτιζε με μία μόνη της κίνηση κάθε προσεκτικά και με επίμονη επιμέλεια χτισμένη από μας τάξη. Ένα κενό παντού, μια απίστευτη συνειδητοποίηση, μια ρωγμή στην ψυχή μας. Η έκφραση του προσώπου διατηρούσε ακόμα την ιδιαιτερότητα της μοναδικότητάς του. Το κλάμα μας ερχόταν κατά διαστήματα, σε κρίσιμες, κυρίως, στροφές της τελετής, πυκνό, έντονο, απότομο. Σταματούσε σαν από μια περίεργη ντροπή. Και ξαναγύριζε. Με σκυμμένο το κεφάλι νοερά, διατρέχουμε τις στιγμές που περάσαμε μαζί. Χαμένες για πάντα, μα αιχμαλωτισμένες στην μνήμη μας. Περισσότερο, όμως, μας παιδεύουνε οι στιγμές που προετοιμάζαμε και δεν προλάβαμε να τις ζήσουμε. Και κείνες οι άλλες οι στιγμές που θα είναι ένα αγκάθι μέσα μας. Οι ώρες που μας ζητήθηκαν από εκείνον, αλλά εμείς αμελήσαμε ή δεν τα καταφέραμε να δώσουμε...
Όμως, είναι αναγκαίο να το κατανοήσουμε καλά, και, έτσι, κάπως να παρηγορηθούμε. Όλοι που γεννηθήκαμε, στον κόσμο των νεκρών ανήκουμε. Όλοι ανεξαιρέτως. Στον αιώνα. Εδώ, στον κόσμο των ζωντανών, είμαστε απλά φιλοξενούμενοι μιας μυστηριώδους Δύναμης. Για ένα πολύ μικρό διάστημα. Και μπορεί να μοιάζει σχήμα οξύμωρο, αλλά το γεγονός ότι θα χαθούμε και μεις μας βοηθάει να μην τρελαινόμαστε. Πώς θα αισθανόμασταν κάποιοι να πεθαίναμε και κάποιοι άλλοι όχι;..
Μου αρέσει που συχνά αλληλοσκοτωνόμαστε. Εμείς που τόσο τρέμουμε τον θάνατο...
Θα συναντηθούμε,λοπόν, αγαπημένε μας φίλε. Στον Θεό ή στους αλλόκοτους λειμώνες του τίποτα. Αντίο! Στο καλό!

Wednesday, July 4, 2007

ΕΝΑΣ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Τις προάλλες μια φίλη μας έλεγε για μια άλλη φίλη της(τα αραιά γράμματα είναι δικά μου):

'Πρέπει να είναι δυστυχισμένη. Δεν νομίζω πως την αγάπησε κανείς. Κανείς ποτέ δ ε ν ε ξ α ρ τ ή θ η κ ε α π ό λ υ τ α από αυτήν.'...... !!!

Thursday, June 21, 2007

Στις καφετέριες, στα μπαρ.

Ανταλλαγές βλεμμάτων.
Χαμένες ευκαιρίες.
Το απόλυτο κομπλάρισμα πάει χέρι χέρι με το ξαφνικό, έντονο ενδιαφέρον.

Monday, June 18, 2007

ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΑΡΜΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΑΌΡΑΤΕΣ ΔΥΣΑΡΜΟΝΙΕΣ

Είναι κάτι μέρες που, χωρίς προφανή λόγο, αισθάνεσαι δυνατός, σίγουρος, ακέραιος, μια συγκροτημένη συνείδηση, και είναι και κάτι άλλες που, και πάλι χωρίς εμφανή λόγο, αισθάνεσαι αδύναμος, αβέβαιος, χίλια κομμάτια, μια αποδιοργανωμένη συνείδηση.

Friday, June 15, 2007

Πόσο τις νοιάζει;

Είνα κάτι γυναίκες που τις βλέπεις και αυτόματα φέρνουν μέσα στην ψυχή σου τη δροσιά μιας χαμένης άνοιξης!

Thursday, June 14, 2007

Ομιλητές και Ακροατές.

Συμμετέχω σε μία Λέσχη Ανάγνωσης και πριν λίγες μέρες είχαμε μια από τις συναντήσεις μας. Θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα πρόβλημα που δημιουργήθηκε και έχει να κάνει με μία αρνητική ιδιότητα από την οποία πάσχουμε οι Έλληνες: δεν ξέρουμε να ακούμε. Πολλές φορές, λοιπόν, και σ'αυτήν την περίπτωση, μιλούσαμε όλοι μαζί και δημιουργούσαμε ένα κομφούζιο. Λίγο μετά τη συνάντηση, θέλησα να αναλύσω με κάποιο τρόπο τους λόγους που συνέβαινε αυτό. Μια καλή μέθοδος θα ήταν να 'ξαναδώ' νοερά τις σκέψεις που έκανα, αλλά και τα συναισθήματα που με διακατείχαν, όταν κάποιος έπαιρνε το λόγο. Το έκανα με μεγάλη ειλικρίνεια(ολοδικόμου ήταν το παιχνίδι), και καταγράφω εδώ τα αποτελέσματα.
1. Κάθε σκέψη του εκάστοτε ομιλητή πυροδοτούσε άμεσα μέσα στο νου μου μία ή και περισσότερες διαφορετικές από εκείνη σκέψεις, ήθελα να διαφωνήσω, να συμπληρώσω, να καταθέσω τη δική μου όψη των πραγμάτων, να διακόψω για να ζητήσω ή να προσφέρω διευκρινήσεις.. Δύσκολα κρατούσα σφραγισμένα τα χείλη μου και τον αυθορμητισμό μου σε έλεγχο.
2. Αρκετά συχνά ένοιωθα ότι το άτομο που μιλούσε επαναλάμβανε τον εαυτό του, μπέρδευε κάπως τα νοήματα ή έχανε λιγάκι τον ειρμό της σκέψης του. Στην περίπτωση αυτή ο νους μου παρουσίαζε την τάση να χαλαρώσει την προσοχή του και, αν δεν έκανα μια έντονη εσωτερική προσπάθεια να τον επαναφέρω γρήγορα πίσω στο αντικείμενο, θα έχανα ολόκληρα κομμάτια των συλλογισμών του.
3. Κάποιες φορές αντιδρούσα με αρνητισμό και συναισθηματική αποστροφή,
και με έντονη κριτική διάθεση. σε όσα άκουγα.
4. Η φλυαρία με εκνεύριζε και με αποσυντόνιζε.
5. Οι ιδέες του ομιλητή έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τον δικό μου τρόπο σκέψης, με την γνώση μου για τα πράγματα, με τις εμπειρίες μου, με ολόκληρο τον εσωτερικό μου κόσμο.

Και έφτασα στο συμπέρασμα ότι για να μάθεις να ακούς, να μπορείς να ονομάζεσαι ένας κ α λ ό ς α κ ρ ο α τ ή ς, απαιτείται ένας σκληρός αγώνας, ένας πόλεμος.

Συνειδητοποίησα, όμως ακόμα ότι στον αντίποδα υπάρχει και ο καλός ομιλητής, ο οποίος θα πρέπει να μιλάει καθαρά, να δίνει χρώμα σε όσα λέει, να μην μιλάει απόλυτα, να μην ρητορεύει ασταμάτητα ,να μην επαναλαμβάνεται, και, κυρίως, να μην καταχράται του δικαιώματος των άλλων να μιλήσουν και αυτοί, να έχει συναίσθηση τι μερίδιο χρόνου του αναλογεί..
Άλλος πόλεμος κι'αυτός..
Τεράστιες εσωτερικές μάχες για να κρατήσουμε μια καλή, ενδιαφέρουσα, και εποικοδομητική συζήτηση. Για να κερδίζουμε όλοι από αυτήν.
Και να μάθουμε τον αλληλοσεβασμό. Να μην υποκύπτουμε στον ρατσισμό της προσωπικής μας άποψης. Η αλήθεια προκύπτει από τη σύνθεση των προσωπικών μας συνειδήσεων. Και όλες οι συνειδήσεις έχουν λόγο που πρέπει να ακούγεται. Όχι σαν ήχος και μουρμουρητό, αλλά σαν περιεχόμενο ψυχισμού.

Tuesday, June 12, 2007

Μήπως θα μπορούσε να μου απαντήσει κάποιος τι γίνεται;

Οι περισσότεροι γνωστοί και φίλοι μου δεν απαντούν στο κινητό τους όταν υπάρχει απόκρυψη αριθμού. Γιατί, παιδιά;Τι φοβάστε; Μήν είναι ο δοσάς ή ο φοροεισπράκτορας; Να σας δολοφονήσουν μ'αυτόν τον τρόπο, μάλλον, δεν μπορούν. Αποφεύγετε, μήπως, ένα ανεπιθύμητο πρόσωπο;Δεν θα βρει άλλο τρόπο να σας ξετρυπώσει; Και πόσα ανεπιθύμητα πλάσματα πια έχουνε μαζευτεί στη ζωή σας;Τι εξωφρενικός τρόμος είναι αυτός; Μόλις λίγα χρόνια πριν, απλά απαντούσαμε στα τηλεφωνήματα, σηκώναμε το ακουστικό και λέγαμε 'παρακαλώ'. Τώρα τι διάβολο έγινε; Είμαστε μέσα στη μόδα και ακολουθούμε πιστά τις υψηλές τεχνικές προδιαγραφές ή έχουμε αρχίσει να φοβόμαστε ακόμα και τον ίσκιο μας; Έχω ξεμείνει από μπαταρία ή κάρτα και τηλεφωνώ από το πρώτο σταθερό η άλλο κινητό βρεθεί μπροστά μου. Αλλά, όχι! Απόκρυψη Αριθμού. Προσοχή!Άγνωστος! Δαγκώνει. Άκου Απόκρυψη! Λες και ο αριθμός είναι κάποιος επικίνδυνος δραπέτης που ήρθε να κρυφτεί στην οθόνη του κινητού μας.Ρε, είμαστε με τα καλά μας;

Sunday, June 10, 2007

Μην απελπίζεστε. Δώστε και σε κείνες μια ευκαιρία.

Κι αν έχουμε αρνητικές ιδιότητες που μας βασανίζουνε, κάπου μέσα μας, πάντα, υπάρχουν ή εγκυμονούνται και οι αντίθετές τους. Οι συνθήκες κάνουν τη διαφορά.

Friday, June 8, 2007

Συνέχεια...

Γιατί τα όνειρά μας συχνά είναι οι εφιάλτες των άλλων και οι δικοί μας εφιάλτες τα δικά τους όνειρα...

Thursday, June 7, 2007

Παλιάτσοι στης ψυχής τη θεατρική σκηνή.

Τα γλυκά όνειρα χάνουν την ομορφιά και την ευεργετική τους δύναμη, όταν, με το πέρασμα του χρόνου και τις ασφυχτικές πιέσεις, πετάγονται πάνω τους από παντού εφιαλτικές πιτσιλιές.

Tuesday, June 5, 2007

Ένας μικρός φόρος τιμής.

Ήμουνα στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια, νομίζω, και παρακολουθούσα μια ασπρόμαυρη ελληνική κωμωδία της εποχής. Έπαιζαν γνωστοί καταξιωμένοι ηθοποιοί του παλιού εκείνου σινεμά, του τόσο σήμερα νοσταλγικού για μας. Η ταινία κυλούσε, θα έλεγα, με έναν συμβατικό, μάλλον ανιαρό τρόπο. Και τότε, κάποια στιγμή, είδαμε ξαφνικά έναν νεαρό άντρα να υποδύεται την υπηρέτρια του σπιτιού και με ένα μακρύ ξεσκονιστήρι να ξεσκονίζει τα διάφορα έπιπλα του δωματίου τραγουδώντας και συστρέφοντας με φοβερά αστείο τρόπο το κορμί του. Από την πρώτη στιγμή, ακαριαία, όλη η πλατεία χωρίς ούτε μία εξαίρεση ξέσπασε σε γέλια. Είχαμε πέσει κυριολεκτικά κάτω από τις καρέκλες. Δύο ή τρία λεπτά είχε κρατήσει το νούμερο και μεις γελούσαμε σε όλη τη διάρκεια. Δεν σταματήσαμε ούτε δευτερόλεπτο.Συνεχίσαμε να γελούμε και πολλή ώρα μετά. Ήταν, χωρίς καμία υπερβολή μία από τις πιο διασκεδαστικές σκηνές στον κινηματογράφο. Όλο το υπόλοιπο έργο ξεχάστηκε, αλλά το παίξιμο αυτού του ανθρώπου ήταν ένας φάρος χαράς και η σκηνή κατοικεί πάντα στη μνήμη μας.Γεννημένος κωμικός. Ήταν η πρώτη του εμφάνιση στον ελληνικό κινηματογράφο. Ήταν ο Σωτήρης Μουστάκας.
Στο καλό, Σωτήρη! Σ'αγαπήσαμε πολύ. Μαζί σου γλυστρούν από την ψυχή μας και δεν μπορούμε να τα συγκρατήσουμε πια, χάνονται στην αντάρα και στη λήθη εκείνα τα χρόνια που μοιραστήκαμε μαζί, που είχαν το ιλαρό φως της δικής μας νιότης. Αντίο!
.

Sunday, June 3, 2007

Φροντιστήρια: μια βαριά ασθένεια της Ελληνικής Κοινωνίας.

Πόσο άρρωστοι πρέπει να είμαστε για να χρειαζόμαστε τ ό σ ε ς φ ρ ον τ ί δ ε ς για την εκπαίδευσή μας;
Δείτε κι αυτό:demonia speaking

Monday, May 28, 2007

Αναγκαστικός Σχεδιασμός Τυφλότητας;

Νομίζω πως όλοι ζούμε με την πλάτη στην κλεψύδρα που σώνει το χρόνο μας.

Sunday, May 27, 2007

Όπως λέμε παθητικοί καπνιστές.

Τις προάλλες μου έλεγε ένας φίλος ότι είναι άθεος και ότι δεν πιστεύει καθόλου στον Χριστιανισμό και τις διδαχές του.Του απάντησα ότι δεν γίνεται αυτό. Ζώντας όλοι μέσα σε ένα χριστιανικό περιβάλλον, έστω κι αν δεν συμμετέχουμε με όλο μας το είναι σ'αυτήν την πίστη, είμαστε, ωστόσο, παθητικοί χριστιανοί.
Και κάπως έτσι, είμαστε και απέναντι στη βία, στην έλλειψη παιδείας, στην πνευματική φτώχια, στο βρώμικο κυνήγι του χρήματος, στην εγκληματική απάθεια απέναντι στον πόνο και στην αδικία, στον ρατσισμό, στις υποκριτικές σχέσεις, και στην κάθε είδους αθλιότητα που μας περιβάλλει...

Friday, May 25, 2007

Στην Άκρη της Ολοκλήρωσης.

Μετά την εξαίσια ερωτική παράσταση, πως να αντιμετωπίσεις τον επερχόμενο χρόνο;

Wednesday, May 23, 2007

Ανταπόκριση στο παιχνίδι της ομορφιάς.

Ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση της Demonia, κι'ας μην το πιστεύει, έχω να δηλώσω τα εξής:
θα ήθελα να είχα την πρώτη σεξουαλική μου εμπειρία με την κουκλάρα που μένει στη γειτονιά μου, στο σπίτι απέναντί μου.
Θα ΄θελα να παντρευόμουν την σεμνή, χαριτωμένη κοπέλα που μένει τρία σπίτια πιο κάτω, πάλι στη γειτονιά μου.
Θάθελα, τέλος, να την απατήσω με κείνο το φοβερό, άγνωστο σε μένα(ακόμη) πλάσμα που λικνίζεται δυο μέτρα μπροστά μου στην Τσιμισκή.
Οι διασημότερες των διασήμων.
Είπατε τίποτα;

Tuesday, May 22, 2007

Μ'αγαπάαας;

Όταν λέμε σε κάποιον ότι τον αγαπούμε, τι εννοούμε; 'Οτι τον αγαπούμε για μας ή για κείνον;

Sunday, May 20, 2007

Με αφορμή την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.

Είμαστε ένας κόσμος ηττημένος. Όχι τόσο από εξωτερικές δυνάμεις, αλλά,κυρίως, από μέσα, από τον ίδιο μας τον 'εαυτό'. Μια εθνική οντότητα που μοιάζει με άτομο διχασμένο και τριχασμένο, γεμάτο αντιφάσεις και εσωτερική δυσαρμονία και ανομοιογένεια. Και μεις,οι πολίτες του πως να σταθούμε απέναντι σ'αυτό το ιστορικό άχθος, τι ρόλο έχουμε να διαδραματίσουμε, πως να αξιολογήσουμε και να αντιληφθούμε τις συνειδήσεις μας; Σαν κάτι καθαρό και ουσιαστικό ή σαν κάτι τυχαίο και συγκυριακό; Πως να συνδέσουμε την πρσωπική,περίπλοκη, σημερινή μας σκέψη με την προγονική κληρονομιά ενός αυστηρά δοσμένου συνόλου που στο παρελθόν βρισκόταν σε διαμάχη με άλλες, διαφορετικά δομημένες ομάδες; Υπάρχουμε σαν ΑΝΘΡΩΠΟΙ χωρίς όλους αυτούς τους περιστασιακούς προσδιορισμούς και μπορούμε να δεχτούμε με κατανόηση και επιθυμία συνεννόησης τις ιδιαιτερότητες και τα δίκαια και των άλλων;...

Tuesday, May 15, 2007

Ευχαριστώ την πασχαλίτσα για την πρόσκληση και απαντώ:


Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Η συνεχής περιπέτεια σε πλήρη αρμονία με γαλήνη και πληρότητα.

Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Η φύση.

Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Πάει καιρός πολύς…

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Η ερευνητικότητα.

Το βασικό ελάττωμά σας;
Μου ζητάτε να βρω το δολοφόνο σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα της Agatha Christie με 25 υπόπτους.

Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε όσα δεν γίνονται επίτηδες. Και σε όσα προκύπτουν από βαθιές και αλυσιδωτές αιτίες…

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Ε, να μην συμπαθώ λιγάκι τον.. Σωκράτη;

Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Οι καθημερινοί άνθρωποι που ζουν θετικά και σιωπηλά, χωρίς τυμπανοκρουσίες και κραυγές εντυπωσιασμού. Που πασχίζουν να αλλάξουν τον κόσμο στα σημεία.

Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Η μικρή εκδρομή με θερμά, αγαπημένα πρόσωπα. Ένα σύντομο, δροσερό ταξιδάκι περαστικής, συμπυκνωμένης ευχαρίστησης.

Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Όσοι κάνουν βαθιές καταδύσεις στα μυστήρια της ύπαρξης και έχουν την ικανότητα να μένουν πολύ χρόνο εκεί μέσα χωρίς να ασφυκτιούν.

Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Την ανισορροπία που γνωρίζει πώς να ισορροπεί.

... και σε μια γυναίκα;
Τον άνευ όρων αισθαντικό, φυσικό, απαρηγόρητο ερωτισμό.

Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Όλοι οι ρεμπέτες. Οι δονήσεις του μπουζουκιού διαλύουν τους κόμπους της ψυχής μου.

Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Να με παίρνανε τα σύννεφα, οι άνεμοι, τα κύματα…

Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Η ταινία που σας σημάδεψε;
Μικρές , επιλεκτικά, σκηνές από πολλές ταινίες.

Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ο Georges de la Tour. Και..εγώ. Δεν ζωγραφίζω καθόλου καλά, αλλά, παραδόξως, οι ζωγραφιές μου μου αρέσουν..

Το αγαπημένο σας χρώμα;
Το κόκκινο, φυσικά! Αυτό που χάνουμε πρόωρα, που μας το κλέβουνε πολύ νωρίς.

Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Αυτό καλύτερα να μην το πω. Ίσως θεωρηθεί υπερβολικό και ακατάλληλο.

Το αγαπημένο σας ποτό;
Το νερόοοοοο!

Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Για ό,τι ήθελα να κάνω, μπορούσα να κάνω, και δεν έκανα.

Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Τις κυκλικές, κολασμένες, αναπόδραστες επιστροφές της σκέψης.

Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Παίζω σκάκι.

Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Η ψυχική δυσαρμονία.

Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Αρνούμαι αφάνταστα δύσκολα την αλήθεια. Συνήθως λαμβάνει το ψέμα σε μένα τη μορφή της σιωπής. Της ψεύτικης συγκατάθεσης. Όταν η αλήθεια δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή.

Ποιο είναι το μότο σας;
Αν είχα μότο, θα ήμουνα ακόμα πιο δύσκαμπτος απ’ότι είμαι.

Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Σαν που έρχεται ο ύπνος. Γλυκά, ανώδυνα, και λυτρωτικά. Σαν εκείνον τον Αυστριακό που πέθανε από ηλίαση πριν κάποια χρόνια στην αμμουδιά ενός ελληνικού νησιού την ώρα που κοιμόταν. Ακόμα ονειρεύεται ο δόλιος ευτυχής την ώρα που θα πάει να φάει το χταποδάκι του. Ίσως υπάρχει και καλύτερη επιθυμία. Να σβήσεις την ύψιστη ώρα του έρωτα, εκεί που η άφατη ηδονή και η ανυπαρξία συναντιούνται.

Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Μωρέ, ας συναντούσα εγώ τον Θεό, και δεν θα χρειαζόταν να μου πει τίποτα!

Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Αμιγώς ανθρώπινη. Ακτίνες φωτός που απεγνωσμένα, μα πεισματικά προσπαθούν να διαπεράσουν τα σκοτεινά πέπλα της ψυχής μου, αντανάκλαση της παγκόσμιας και κοινωνικής καταχνιάς που όλους μας τυλίγει.

Monday, May 14, 2007

Eurovision

Song Contest or Wrong Contest?

Tuesday, May 8, 2007

Κύμα στο ακρογιάλι του βλέμματος

Πολύ μου αρέσουν οι γυναίκες που έχουν μια μόνιμη, αδιόρατη ανησυχία στα μάτια.

Friday, May 4, 2007

Μια Διευκρίνηση

Σαν άνθρωπο σε βλέπει εκείνος που σε κάνει να νοιώθεις και να διατηρείς ακέραιο τον εαυτό σου. Όποιος σε υποχρεώνει να τον χάνεις, σε βλέπει σαν εικονική πραγματικότητα ή, ακόμα χειρότερα σαν αντικείμενο προς χρήση...

Wednesday, May 2, 2007

Υπάρχουμε ή όχι;

Κάποιοι άνθρωποι θεωρόυν ότι είναι η μόνη 'αληθινή' πραγματικότητα, και αντιλαμβάνονται τους άλλους σαν πλασματικές φιγούρες ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού, σαν εικονοκή πραγματικότητα, σαν πιόνια πλαστικά μιας προσωπικής τους σκακιέρας, δίχως όνειρα, δίχως επιθυμίες, δίχως βούληση, δίχως ψυχή..

Tuesday, May 1, 2007

Πρωτομαγιά

Αχ,αυτές οι ωραίες γιορτές που, όμως, μας βγάζουν από την άγια ρουτίνα, μας αποσυντονίζουν και δημιουργούν καυγάδες και κύματα μέσα στα σπίτια...
Είναι υπέροχος ο Μάιος, είναι το φανταχτερό κουφέτο του χρόνου,αλλά εγώ, όταν έρχεται νοιώθω λιγάκι σα να βγαίνω από το χουχούλιασμα της χειμωνιάτικης περιόδου και με θαμπώνει ο ήλιος, ένα άνοιγμα ψυχής που για λίγο το φοβάμαι. Χρόνια πολλά σε όλους!

Friday, April 27, 2007

Γράφω το παρακάτω post παίρνοντας αφορμή από το post του Καιρού με τον τίτλο 'Ξεδίψασμα'.
Χωρίς,ασφαλώς, να αναιρείται το γεγονός ότι το σύστημα υγείας πάσχει στην Ελλάδα, και, ποικιλοτρόπως, αντιματωπίζει προβλήματα,θα ήθελα να καταθέσω εδώ ότι η προσωπική μου εμπειρία από νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκα είναι θετική. Μεγάλη ταχύτητα αντίδρασης, normal φροντίδα και περιποίηση, καλή συμπεριφορά. Ας τα λέμε και αυτά. Στην Ελλάδα έχουμε ανάγκη και την θετική ανάδραση. Θα μας βοηθούσε πολύ, νομίζω. Σκέφτεστε, για παράδειγμα, να έβγαινε μια σοβαρή εφημερίδα που θα ασχολούνταν κυρίως με δυναμικές, και αξιέπαινες ενέργειες συνανθρώπων μας, πράξεις που θα αναδείκνυαν την καλή, την αλτρουιστική μας φύση; Η αρετή κομίζει αρετή. Μια τέτοια στάση θα ήταν ένα καλό μέσο εκπαίδευσης και καλλιέργειας. Διευκρινίζω ότι αυτό το σχόλιο δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με κάποιου είδους στενά πολιτικά κίνητρα. Και κάτι τελευταίο. Τα δικά μου παράπονα έχουν να κάνουν, κυρίως, με την ψυχολογική σχέση των γιατρών με τους ασθενείς. Ακόμα και αν υπάρχουν οι καλύτερες προθέσεις(που, συνήθως, δεν υπάρχουν), δεν παρατηρείται ψυχική επικοινωνία ανάμεσα στα δύο αυτά μέρη. Δεν ασκείται,όπως και αλλού άλλωστε, ολιστική ιατρική, και δεν λαμβάνεται υπόψη η μοναδικότητα και η ιδιοσυγκρασία του κάθε ασθενή πράγμα που, άν γινόταν, θα οδηγούσε σε καταπληκτικά, πιστεύω, αποτελέσματα. Κλείνω με την ευχή να μεγαλώνει συνεχώς και με γεωμετρική πρόοδο ο αριθμός των ατόμων που θα έχουν να πουν ένα μεγάλο ευχαριστώ σε υπεύθυνους, νοσοκομεία και γιατρούς.
Ας κοιτάζουμε με αγάπη και γνήσιο ενδιαφέρον τον συνάνθρωπο. Όλοι μπορούμε.

Monday, April 23, 2007

ΕΙΚΟΝΑ ΣΥΜΒΟΛΟ

Σήμερα είναι του Αγίου Γεωργίου και εύχομαι Χρόνια Πολλά σ'όλα τα 'μαλάματα' αυτού του τόπου.
Όταν ήμουνα μικρός, στο σπίτι μας είχαμε μία ή δύο εικόνες του Αγίου Γεωργίου. Θυμάμαι πολύ καθαρά ότι αγαπούσα την κορμοστασιά, το πλούσιο ένδυμα, και το ακτινοβόλο πρόσωπο του Αγίου, αλλά ένοιωθα και μία έλξη και συμπάθεια για τον δράκο που σερνόταν πληγωμένος από το μακρύ ακόντιο στο χώμα. Ακόμα μου άρεσε πολύ το ατίθασο, θυμοειδές άλογο που σαν μια γέφυρα τους ένωνε.

Sunday, April 22, 2007

Έρωτας και Αγάπη.

Για άλλους είμαι μια καινούργια εικόνα, ανανεωτική και, ίσως, ευεργετική, και εκείνοι για μένα είναι ένα πολύ κολακευτικό καθρεφτάκι, και για άλλους είμαι μια παλιά εικόνα, πολύτιμη, ίσως, μα φθαρμένη, και για μένα αυτοί είναι ένας καθρέφτης θολός, σκληρός και παραμορφωτικός.

Friday, April 20, 2007

ΘΝΗΤΟΤΗΤΑ

Αχ, κι'αυτός ο χρόνος,ο άτιμος ο χρόνος που είναι τόσο απελπιστικά λίγος για την πελώρια ανθρώπινη συνείδηση!

Wednesday, April 18, 2007

Οδυνηρή Αναζήτηση Ενότητας.

Μην πετάτε πέτρες στους καταθλιπτικούς. Είναι η υψηλότερη ελίτ αυτού του άσκεπτου κόσμου.

Saturday, April 7, 2007

Ψυχικές Εντυπώσεις.

Όταν γλυστρώ το χέρι μου ανάμεσα στους μηρούς σου, το συναίσθημα της γλύκας που έχω συνοδεύεται από έναν τρόμο, τον παλιό τρόμο της απαγόρευσης. Τον τρόμο του ηθικού Λεβιάθαν, τον τρόμο του Θεού. Όμως δεν σταματώ. ΗΦύση είναι πανίσχυρη. Σαν τον Κένταυρο χωρίζομαι στα δύο. Βυθίζομαι στο ερεβώδες φώς του πόθου. Στο στήθος μου αρχίζει να σχηματίζεται η ρωγμή. Από ένα σημείο και μετά, παρασέρνομαι στους καταρράκτες μιας άφατης, μιας άφευκτης ηδονής που δεν επιδέχεται τρόμους και Θεούς . Η ζωή είναι μια χρυσαφένια κοιλάδα που καταπίνει στην εκτυφλωτική ομορφιά της όλους του δαίμονές μας. Οι κάτασπροι αμμόλοφοι του κορμιού σου αναδεύουνε, ερπετά τα χέρια σου ψάχνουν το σύμπαν, το αποξεχασμένο μου σώμα. Κατηγορίες, αρχές και πρότυπα γίνονται αυτό που πραγματικά είναι: προϊόντα του νου. Μα ο νους ατελεύτητο κενό τη στιγμή ετούτη την ερωτική. Είναι η όμορφη ώρα, που το μοναδικό της μειονέκτημα είναι που δεν διαρκεί για πάντα.

Thursday, March 15, 2007

Ανταπόκριση σε πρόσκληση και καινούργιο παιχνίδι.

Ευχαριστώ την Κατουρημένη Ποδιά για την πρόσκληση και προχωρώ στην απαρίθμηση των ταινιών.


1. Η γυναίκα της άμμου
2. Oni Baba
3. Μεταξύ δύο τίγρεων
4. Οι 4 άσοι
5. Ο γελωτοποιός του βασιλέως
6. Σαν πρόσωπο στα σύννεφα
7. Χωρίς αναισθητικό
..και 500 άλλες...


Και τώρα προτείνω ένα παιχνιδάκι κι'εγώ. Να βρούμε 3 μικρά αποσπάσματα από τα αγαπημένα μας βιβλία, αποσπάσματα που θα θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε σαν προμετωπίδες σε βιβλίο ή βιβλία που εμείς θα θέλαμε να γράψουμε. Η πρόσκληση απευθύνεται στους:
1. Παράξενος
2. Κατουρημένη Ποδιά
3. Kira
4. Ο Καιρός
5.Δαιμόνια

Και σε όσους στον αέρινο αυτόν χώρο βρίσκουν αυτήν την ιδέα ελκυστική.
Σας ευχαριστώ πολύ όλους.

Saturday, March 3, 2007

Αφιέρωση

Δεν συνηθίζω να δημοσιοποιώ τα ποιήματά μου. Για σένα, όμως, μια και μου το ζήτησες, λέω να κάνω μία εξαίρεση. Αφιερώνω, λοιπόν, στην katourimeni-podia το παρακάτω μικρό ποίημα.


ΣΟΦΙΑ

Στις παραλίες σιωπούνε
Τα τριζόνια,
Λόγους δεν έχουν για τραγούδια
Στα ξέφωτα τα μαγικά
Ανελέητος ο πόθος του έρωτα
Μα τον περιφρονούνε
Ήσυχα γαντζώνονται στους θάμνους
Μόνο στιγμές στιγμές
Μια στάμνα καθώς σπάει στη βρύση μακριά
Σαν κάποιος χάρισε
Σ’έναν άγνωστο
Κάτι που πολύ αγαπάει
Κι’η σκέψη επιδέξια δουλεύει
Με την πλάτη γυρισμένη στον καθρέφτη
Τον αποτρόπαιο εαυτό της να μην βλέπει
Δαιμονισμένα τότε ξεφωνίζουν και ξεσπούνε
Και ξανά μένουν στη σιγή
Και περιμένουν.

Thursday, March 1, 2007

Σκαλίζοντας μια από τις αποθήκες μου, τράβηξα, έτσι στην τύχη, κάτι που έμοιαζε με μικρό περιοδικό.Ήταν ένα πρόγραμμα του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Το άφησα, προς στιγμήν, πάνω σ'ενα τραπεζάκι. Το εξώφυλλο μου φαινόταν πολύ γνωστό. Σαν να το είχα προμηθευτεί πριν λίγο καιρό, ίσως πριν λίγα χρόνια. Ύστερα από λίγο ανακάλυψα την ημερομηνία. Μάρτιος- Απρίλιος 1967!! Μάλιστα.

Friday, February 23, 2007

ΠΈΝΤΕ ΑΠΟ ΧΙΛΙΑ

1. Θα ήθελα να καταγράψω τις άπειρες σκέψεις μου που συνωστίζονται μέσα μου, να αναπνεύσω, να αφήσω λίγο χώρο και για μένα, μα δεν τα καταφέρνω πολύ καλά. Ροκανίζουν τις λίγες ώρες της μέρας οι καθημερινές πράξεις , οι ανάγκες, οι βολές μου, οι ριζωμένες συνήθειες, και η απίστευτη αναβλητικότητά μου. 2. Θα ήθελα να ιδρύσω μια Λέσχη Συζήτησης, μια ομάδα επικοινωνίας, έναν σύλλογο προβληματισμού και αναζήτησης, αλλά συναντώ αδιαφορία, περίεργες αντιρρήσεις, λογής λογής δισταγμούς, ακόμη και χλευασμό. 3. Όταν ταξιδεύω μακρινές αποστάσεις με το τραίνο, είναι σα να πίνω μια χούφτα ηρεμιστικά. Με το παλιό τραίνο. Εκείνο που τείνει να καταργηθεί. 4. Είμαστε πακέττα ημερών. Μας δόθηκε από την άγνωστη δύναμη ένας πεπερασμένος, συγκεκριμένος χρόνος να ζήσουμε.Νομίζω ότι το μεγάλο ζήτημα είναι αν τον εξαργυρώνουμε σωστά, αν, στην τεράστια αγορά της ζωής, αγοράζουμε με αυτό το πανάκριβο νόμισμα κάτι που πραγματικά να μας συμφέρει, κάτι που να άξιζε τα χρήματά του. Να μην τον σπαταλήσαμε σε ανόητες αγορές και ευτελείς δοσοληψίες. 5. Λατρεύω τα μεγάλα Αινίγματα και Μυστήρια της Ύπαρξης, η ενδεχόμενη λύση των οποίων θα έδινε μια τεράστια ώθηση στην ποιότητα της ζωής όλων μας. Για ένα τέτοιο βραβείο, ποιος δεν θα ήθελε να είναι επίδοξος λύτης;

Friday, February 16, 2007

Ξέρετε ποια είναι τα τρία βασανιστικά Χ της ζωής μας;

Thursday, February 8, 2007

Το Πηγάδι

Στοβάθος της ψυχής μας υπάρχει ένα πηγάδι σκοτεινό. Ένα πηγάδι γνώσης. Το μεγάλο ζήτημα είναι με τι καλάθι θα την ψαρέψουμε.

Στίχος

Τα τριζόνια τότε μένουν στην σκιά και περιμένουν.