Thursday, June 21, 2007

Στις καφετέριες, στα μπαρ.

Ανταλλαγές βλεμμάτων.
Χαμένες ευκαιρίες.
Το απόλυτο κομπλάρισμα πάει χέρι χέρι με το ξαφνικό, έντονο ενδιαφέρον.

Monday, June 18, 2007

ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΑΡΜΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΑΌΡΑΤΕΣ ΔΥΣΑΡΜΟΝΙΕΣ

Είναι κάτι μέρες που, χωρίς προφανή λόγο, αισθάνεσαι δυνατός, σίγουρος, ακέραιος, μια συγκροτημένη συνείδηση, και είναι και κάτι άλλες που, και πάλι χωρίς εμφανή λόγο, αισθάνεσαι αδύναμος, αβέβαιος, χίλια κομμάτια, μια αποδιοργανωμένη συνείδηση.

Friday, June 15, 2007

Πόσο τις νοιάζει;

Είνα κάτι γυναίκες που τις βλέπεις και αυτόματα φέρνουν μέσα στην ψυχή σου τη δροσιά μιας χαμένης άνοιξης!

Thursday, June 14, 2007

Ομιλητές και Ακροατές.

Συμμετέχω σε μία Λέσχη Ανάγνωσης και πριν λίγες μέρες είχαμε μια από τις συναντήσεις μας. Θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα πρόβλημα που δημιουργήθηκε και έχει να κάνει με μία αρνητική ιδιότητα από την οποία πάσχουμε οι Έλληνες: δεν ξέρουμε να ακούμε. Πολλές φορές, λοιπόν, και σ'αυτήν την περίπτωση, μιλούσαμε όλοι μαζί και δημιουργούσαμε ένα κομφούζιο. Λίγο μετά τη συνάντηση, θέλησα να αναλύσω με κάποιο τρόπο τους λόγους που συνέβαινε αυτό. Μια καλή μέθοδος θα ήταν να 'ξαναδώ' νοερά τις σκέψεις που έκανα, αλλά και τα συναισθήματα που με διακατείχαν, όταν κάποιος έπαιρνε το λόγο. Το έκανα με μεγάλη ειλικρίνεια(ολοδικόμου ήταν το παιχνίδι), και καταγράφω εδώ τα αποτελέσματα.
1. Κάθε σκέψη του εκάστοτε ομιλητή πυροδοτούσε άμεσα μέσα στο νου μου μία ή και περισσότερες διαφορετικές από εκείνη σκέψεις, ήθελα να διαφωνήσω, να συμπληρώσω, να καταθέσω τη δική μου όψη των πραγμάτων, να διακόψω για να ζητήσω ή να προσφέρω διευκρινήσεις.. Δύσκολα κρατούσα σφραγισμένα τα χείλη μου και τον αυθορμητισμό μου σε έλεγχο.
2. Αρκετά συχνά ένοιωθα ότι το άτομο που μιλούσε επαναλάμβανε τον εαυτό του, μπέρδευε κάπως τα νοήματα ή έχανε λιγάκι τον ειρμό της σκέψης του. Στην περίπτωση αυτή ο νους μου παρουσίαζε την τάση να χαλαρώσει την προσοχή του και, αν δεν έκανα μια έντονη εσωτερική προσπάθεια να τον επαναφέρω γρήγορα πίσω στο αντικείμενο, θα έχανα ολόκληρα κομμάτια των συλλογισμών του.
3. Κάποιες φορές αντιδρούσα με αρνητισμό και συναισθηματική αποστροφή,
και με έντονη κριτική διάθεση. σε όσα άκουγα.
4. Η φλυαρία με εκνεύριζε και με αποσυντόνιζε.
5. Οι ιδέες του ομιλητή έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τον δικό μου τρόπο σκέψης, με την γνώση μου για τα πράγματα, με τις εμπειρίες μου, με ολόκληρο τον εσωτερικό μου κόσμο.

Και έφτασα στο συμπέρασμα ότι για να μάθεις να ακούς, να μπορείς να ονομάζεσαι ένας κ α λ ό ς α κ ρ ο α τ ή ς, απαιτείται ένας σκληρός αγώνας, ένας πόλεμος.

Συνειδητοποίησα, όμως ακόμα ότι στον αντίποδα υπάρχει και ο καλός ομιλητής, ο οποίος θα πρέπει να μιλάει καθαρά, να δίνει χρώμα σε όσα λέει, να μην μιλάει απόλυτα, να μην ρητορεύει ασταμάτητα ,να μην επαναλαμβάνεται, και, κυρίως, να μην καταχράται του δικαιώματος των άλλων να μιλήσουν και αυτοί, να έχει συναίσθηση τι μερίδιο χρόνου του αναλογεί..
Άλλος πόλεμος κι'αυτός..
Τεράστιες εσωτερικές μάχες για να κρατήσουμε μια καλή, ενδιαφέρουσα, και εποικοδομητική συζήτηση. Για να κερδίζουμε όλοι από αυτήν.
Και να μάθουμε τον αλληλοσεβασμό. Να μην υποκύπτουμε στον ρατσισμό της προσωπικής μας άποψης. Η αλήθεια προκύπτει από τη σύνθεση των προσωπικών μας συνειδήσεων. Και όλες οι συνειδήσεις έχουν λόγο που πρέπει να ακούγεται. Όχι σαν ήχος και μουρμουρητό, αλλά σαν περιεχόμενο ψυχισμού.

Tuesday, June 12, 2007

Μήπως θα μπορούσε να μου απαντήσει κάποιος τι γίνεται;

Οι περισσότεροι γνωστοί και φίλοι μου δεν απαντούν στο κινητό τους όταν υπάρχει απόκρυψη αριθμού. Γιατί, παιδιά;Τι φοβάστε; Μήν είναι ο δοσάς ή ο φοροεισπράκτορας; Να σας δολοφονήσουν μ'αυτόν τον τρόπο, μάλλον, δεν μπορούν. Αποφεύγετε, μήπως, ένα ανεπιθύμητο πρόσωπο;Δεν θα βρει άλλο τρόπο να σας ξετρυπώσει; Και πόσα ανεπιθύμητα πλάσματα πια έχουνε μαζευτεί στη ζωή σας;Τι εξωφρενικός τρόμος είναι αυτός; Μόλις λίγα χρόνια πριν, απλά απαντούσαμε στα τηλεφωνήματα, σηκώναμε το ακουστικό και λέγαμε 'παρακαλώ'. Τώρα τι διάβολο έγινε; Είμαστε μέσα στη μόδα και ακολουθούμε πιστά τις υψηλές τεχνικές προδιαγραφές ή έχουμε αρχίσει να φοβόμαστε ακόμα και τον ίσκιο μας; Έχω ξεμείνει από μπαταρία ή κάρτα και τηλεφωνώ από το πρώτο σταθερό η άλλο κινητό βρεθεί μπροστά μου. Αλλά, όχι! Απόκρυψη Αριθμού. Προσοχή!Άγνωστος! Δαγκώνει. Άκου Απόκρυψη! Λες και ο αριθμός είναι κάποιος επικίνδυνος δραπέτης που ήρθε να κρυφτεί στην οθόνη του κινητού μας.Ρε, είμαστε με τα καλά μας;

Sunday, June 10, 2007

Μην απελπίζεστε. Δώστε και σε κείνες μια ευκαιρία.

Κι αν έχουμε αρνητικές ιδιότητες που μας βασανίζουνε, κάπου μέσα μας, πάντα, υπάρχουν ή εγκυμονούνται και οι αντίθετές τους. Οι συνθήκες κάνουν τη διαφορά.

Friday, June 8, 2007

Συνέχεια...

Γιατί τα όνειρά μας συχνά είναι οι εφιάλτες των άλλων και οι δικοί μας εφιάλτες τα δικά τους όνειρα...

Thursday, June 7, 2007

Παλιάτσοι στης ψυχής τη θεατρική σκηνή.

Τα γλυκά όνειρα χάνουν την ομορφιά και την ευεργετική τους δύναμη, όταν, με το πέρασμα του χρόνου και τις ασφυχτικές πιέσεις, πετάγονται πάνω τους από παντού εφιαλτικές πιτσιλιές.

Tuesday, June 5, 2007

Ένας μικρός φόρος τιμής.

Ήμουνα στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια, νομίζω, και παρακολουθούσα μια ασπρόμαυρη ελληνική κωμωδία της εποχής. Έπαιζαν γνωστοί καταξιωμένοι ηθοποιοί του παλιού εκείνου σινεμά, του τόσο σήμερα νοσταλγικού για μας. Η ταινία κυλούσε, θα έλεγα, με έναν συμβατικό, μάλλον ανιαρό τρόπο. Και τότε, κάποια στιγμή, είδαμε ξαφνικά έναν νεαρό άντρα να υποδύεται την υπηρέτρια του σπιτιού και με ένα μακρύ ξεσκονιστήρι να ξεσκονίζει τα διάφορα έπιπλα του δωματίου τραγουδώντας και συστρέφοντας με φοβερά αστείο τρόπο το κορμί του. Από την πρώτη στιγμή, ακαριαία, όλη η πλατεία χωρίς ούτε μία εξαίρεση ξέσπασε σε γέλια. Είχαμε πέσει κυριολεκτικά κάτω από τις καρέκλες. Δύο ή τρία λεπτά είχε κρατήσει το νούμερο και μεις γελούσαμε σε όλη τη διάρκεια. Δεν σταματήσαμε ούτε δευτερόλεπτο.Συνεχίσαμε να γελούμε και πολλή ώρα μετά. Ήταν, χωρίς καμία υπερβολή μία από τις πιο διασκεδαστικές σκηνές στον κινηματογράφο. Όλο το υπόλοιπο έργο ξεχάστηκε, αλλά το παίξιμο αυτού του ανθρώπου ήταν ένας φάρος χαράς και η σκηνή κατοικεί πάντα στη μνήμη μας.Γεννημένος κωμικός. Ήταν η πρώτη του εμφάνιση στον ελληνικό κινηματογράφο. Ήταν ο Σωτήρης Μουστάκας.
Στο καλό, Σωτήρη! Σ'αγαπήσαμε πολύ. Μαζί σου γλυστρούν από την ψυχή μας και δεν μπορούμε να τα συγκρατήσουμε πια, χάνονται στην αντάρα και στη λήθη εκείνα τα χρόνια που μοιραστήκαμε μαζί, που είχαν το ιλαρό φως της δικής μας νιότης. Αντίο!
.

Sunday, June 3, 2007

Φροντιστήρια: μια βαριά ασθένεια της Ελληνικής Κοινωνίας.

Πόσο άρρωστοι πρέπει να είμαστε για να χρειαζόμαστε τ ό σ ε ς φ ρ ον τ ί δ ε ς για την εκπαίδευσή μας;
Δείτε κι αυτό:demonia speaking