Tuesday, September 25, 2007

ΑΝΤΙΟ

Χάσαμε έναν φίλο. Εντελώς ξαφνικά. Στη νεκρώσιμη ακολουθία, μέσα στην εκκλησία, με τον άνθρωπό μας να έχει από στιγμή σε στιγμή μεταμορφωθεί σε μιαν άψυχη κούκλα, ήταν σα να παρακολουθούσαμε την πραγματικότητα μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη, μέσα από ένα θολό, πλημμυρισμένο με σκοτεινά νερά, γυαλί. Η κυρίαρχη αταξία θρυμμάτιζε με μία μόνη της κίνηση κάθε προσεκτικά και με επίμονη επιμέλεια χτισμένη από μας τάξη. Ένα κενό παντού, μια απίστευτη συνειδητοποίηση, μια ρωγμή στην ψυχή μας. Η έκφραση του προσώπου διατηρούσε ακόμα την ιδιαιτερότητα της μοναδικότητάς του. Το κλάμα μας ερχόταν κατά διαστήματα, σε κρίσιμες, κυρίως, στροφές της τελετής, πυκνό, έντονο, απότομο. Σταματούσε σαν από μια περίεργη ντροπή. Και ξαναγύριζε. Με σκυμμένο το κεφάλι νοερά, διατρέχουμε τις στιγμές που περάσαμε μαζί. Χαμένες για πάντα, μα αιχμαλωτισμένες στην μνήμη μας. Περισσότερο, όμως, μας παιδεύουνε οι στιγμές που προετοιμάζαμε και δεν προλάβαμε να τις ζήσουμε. Και κείνες οι άλλες οι στιγμές που θα είναι ένα αγκάθι μέσα μας. Οι ώρες που μας ζητήθηκαν από εκείνον, αλλά εμείς αμελήσαμε ή δεν τα καταφέραμε να δώσουμε...
Όμως, είναι αναγκαίο να το κατανοήσουμε καλά, και, έτσι, κάπως να παρηγορηθούμε. Όλοι που γεννηθήκαμε, στον κόσμο των νεκρών ανήκουμε. Όλοι ανεξαιρέτως. Στον αιώνα. Εδώ, στον κόσμο των ζωντανών, είμαστε απλά φιλοξενούμενοι μιας μυστηριώδους Δύναμης. Για ένα πολύ μικρό διάστημα. Και μπορεί να μοιάζει σχήμα οξύμωρο, αλλά το γεγονός ότι θα χαθούμε και μεις μας βοηθάει να μην τρελαινόμαστε. Πώς θα αισθανόμασταν κάποιοι να πεθαίναμε και κάποιοι άλλοι όχι;..
Μου αρέσει που συχνά αλληλοσκοτωνόμαστε. Εμείς που τόσο τρέμουμε τον θάνατο...
Θα συναντηθούμε,λοπόν, αγαπημένε μας φίλε. Στον Θεό ή στους αλλόκοτους λειμώνες του τίποτα. Αντίο! Στο καλό!