Παίρνει το μάτι μου μια μαύρη οικολογική σακουλίτσα στην κρεμάστρα του δωματίου. Πάνω της με άσπρα γράμματα γράφει:
Στο ΚΠΕ Έδεσσας
αγγίΖΟΥΜΕ
μυρίΖΟΥΜΕ
γνωρίΖΟΥΜΕ
παίΖΟΥΜΕ
αλλάΖΟΥΜΕ
…………ΖΟΥΜΕ!
Στάθηκα μια στιγμή και σκέφτηκα.
Ναι!
Έχω αγγίξει!
Ναι!
Έχω μυρίσει!
Ναι!
Έχω γνωρίσει!
Ναι!
Έχω παίξει!
Ναι!
Έχω αλλάξει!
Έχω, λοιπόν, ζήσει.
Σκέφτομαι κι άλλο.
Έχω κάνει κι άλλα έξω από το λογοπαίγνιο.
Έχω δημιουργήσει.
Έχω ερωτευτεί.
Έχω εργαστεί.
Έχω συγκινηθεί.
Έχω βιώσει συγκλονιστικές στιγμές έκστασης που σταμάτησαν τον χρόνο.
Και ναι. Δεν μπορώ να συγκρατήσω και την επόμενη φυσιολογικά σκέψη.
Φυσικά και θα ήθελα
Να ξαναπαίξω
Να ξαναμυρίσω
Να ξαναερωτευτώ
Να ξαναγγίξω
…………………..
ΝΑ ΞΑΝΑΖΗΣΩ
Να ζήσω πολύ ακόμα. Όσο περισσότερο γίνεται.
100 χρόνια
200 χρόνια
Ως την άκρη του χρόνου!
Αλλά κι αν ήταν να σταματούσαν όλα εδώ, δεν θα με πολυπείραζε.
Δεν είμαι αγνώμων.
Ούτε αδηφάγος πλεονέκτης.
Μια συμμαχία δυνάμεων με έφερε σ’αυτόν τον κόσμο, η ίδια συμμαχία θα με οδηγήσει πίσω στην προ της γέννησής μου κατάσταση.
Δεν έχω δικαίωμα να παραπονιέμαι. Δεν έχω δικαίωμα σε τίποτα.
Σε τίποτα. Και στα πάντα.
