Thursday, June 30, 2011

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΠΡΟΣ ΠΟΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ;


Το βράδυ της προπερασμένης Δευτέρας, 13 Ιουνίου, γιορτής του Αγίου Πνεύματος, παρακολούθησα την τακτική εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη ‘Ανατροπή’. Καλεσμένοι τέσσερα πρόσωπα-κλειδιά της πολιτικής μας ζωής, ο κ. Πεταλωτής, ο κ. Μιχελάκης, η κ. Κανέλλη, και ο κ. Δημαράς.

Παρακολούθησα πολύ προσεκτικά την εκπομπή και, όπως είναι φυσικό, κάθε λόγος, κάθε συλλογισμός, και κάθε αντίδραση όλων των συνομιλητών προκαλούσε μέσα μου αυτόματα σκέψεις, κρίσεις, απαντήσεις.

Θα ήθελα να σχολιάσω μερικές μόνο από τις παρατηρήσεις μου.

1. Ο κ. Πεταλωτής ερωτήθηκε κάποια στιγμή για τις πλατείες των αγανακτισμένων πολιτών και τις προθέσεις του Πασόκ και είπε το καταπληκτικό ‘θα κάνουμε αλλαγές, αλλά όχι υ π ό τ η ν π ί ε σ η τ η ς π λ α τ ε ί α ς.’

Οι πλατείες σ’ολόκληρη την Ελλάδα είναι οι χιλιάδες άνθρωποι που εδώ και δύο εβδομάδες διαμαρτύρονται, ως επί το πλείστον, ειρηνικά και όμορφα και με λόγο εξαιρετικό για μια πολύχρονη πολιτική που έχει παταγωδώς αποτύχει, για πολιτικές ενέργειες που του δημιουργούν όλο και περισσότερα και μεγαλύτερα προβλήματα, για διαφθορά, ανικανότητα, αδικία, ανεντιμότητα, και απώλεια κάθε στοιχειώδους ντροπής.

Και δεν μιλούμε για λίγους ανθρώπους, αλλά για πολλούς, πάρα πολλούς. Και ακόμα περισσότερο για νέα παιδιά που, επαναλαμβάνω, μιλούν όμορφα, συγκροτημένα, με επιχειρήματα, με λόγο εξαιρετικό, νηφάλιο, έξυπνο και ισορροπημένο. Για πολίτες χωρίς κομματικούς και άλλους φανατισμούς, για ανθρώπους που ζητούν να είναι πολύτιμες ατομικές συνειδήσεις, και όχι πιόνια και μονάδες ανταλλαγής.

Τι είναι ο κ. Πεταλωτής και ολόκληρη η κυβέρνηση; Αντιπρόσωποι είναι του λαού. Τον λαό και τους πολίτες υπηρετούν και κύριο μέλημά τους είναι να αφουγκράζονται τη φωνή αυτού του λαού, τα αιτήματά τους και τις αγωνίες τους.

Αυτός ο λαός είναι ‘η πλατεία’. Και ο λαός δεν ‘πιέζει’. Ο λαός είναι αυτός για τον οποίο όλα θα έπρεπε να γίνονται.

Θα περίμενα από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και από όλους εν γένει τους πολιτικούς να ασχολούνται με τις σκέψεις, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, τη βούληση, και τις προτάσεις των νεαρών ειδικά πολιτών αυτής της χώρας που συχνά επιδεικνύουν πνεύμα λαμπρό και ουσιαστικό.

Να μιλήσουν καθαρά και με καλή πρόθεση οι πολιτικοί, να κάνουν αληθινό διάλογο με τον κόσμο που υποτίθεται ότι υπηρετούν, να γίνουν δημιουργικές ανταλλαγές, να παρουσιαστούν καινούργιες λύσεις.

Μήπως ζητάω πολλά σε μια εποχή και μια κοινωνία που τα περισσότερα γίνονται εν κρυπτω και ερήμην των πολιτών;

2. Οι δύο εκπρόσωποι των δύο μεγάλων κομμάτων στο μεγαλύτερο μέρος της εκπομπής επιδόθηκαν σε κοκορομαχίες. Ποιος θα επιβληθεί πάνω σε ποιον, ποιος θα επιβάλλει τις ιδέες του και τα προγράμματά του, ποιος θα νικήσει λες και μονομαχούσαν για το τεράστιο βραβείο. Το βρώμικο βραβείο της εξουσίας.

Τι να πρωτοπεί κανείς γι αυτό το αξιοθρήνητο θέαμα;

Η χώρα βρίσκεται μέσα σ’αυτή τη φοβερή δίνη και αυτοί συμπεριφέρονται όπως πάντα, όπως έχουνε κάνει δεκαετίες τώρα.

Λες και δεν έχει συμβεί απολύτως τίποτα.

Το πλοίο καταποντίζεται και το πλήρωμα διαπληκτίζεται για το ποιος θα κάνει κουμάντο ενόσω οι επιβάτες χάνονται στη θάλασσα..

Δεν θα καταλάβουνε ποτέ ότι ο ρόλος τους είναι να μιλήσουν αληθινά, να κάνουν ισότιμο διάλογο, να αναγνωρίσουν τα επιχειρήματα του απέναντι συνομιλητή, να περιορίσουν τον άκρατο εγωκεντρισμό τους, να έχουν από την αρχή τη διάθεση να ψηλαφήσουν μαζί το πρόβλημα, ο μόνος αντίπαλος να είναι το πρόβλημα, να αναγνωρίζονται εκατέρωθεν τα μερικά δίκαια, να ενώνουν τις δυνάμεις τους για να βρούνε την καλύτερη λύση;

Ο κόσμος θέλει να βλέπει τους πολιτικούς του να συμπεριφέρονται ώριμα, ψύχραιμα, όμορφα. Για να έχουν κύρος και αποτελεσματικότητα.

Δεν θέλει να τους βλέπει να μιλούν απότομα και σπασμωδικά, δεν θέλει να τους βλέπει με το έτσι θέλω να προσπαθούν να περάσουν τις απόψεις τους, δεν θέλει να τους βλέπει και να τους οικτίρει.

Πραγματικά αναρωτιέμαι. Δεν παρακολουθούν κάποια στιγμή αργότερα τις εκπομπές στις οποίες έλαβαν μέρος;…

3. Ο κ. Πρετεντέρης θα πρέπει να προσέχει λίγο περισσότερο. Μιλάει ειρωνικά και απαξιωτικά για πολύ σοβαρά ζητήματα που αφορούν κυρίως τους πολίτες αυτής της χώρας, τις σημερινές διεκδικήσεις τους, τους αγώνες τους, και τη στάση που κράτησαν τα προηγούμενα χρόνια όταν εν αγνοία τους διεφθαρμένα πρόσωπα και κρυψίνοες πολιτικές τους οδηγούσαν μαθηματικά στη σημερινή κατάσταση. Γιατί γι αυτό ψηφίζουν οι πολίτες τους πολιτικούς τους και γι αυτό ζ η τ ο ύ ν οι πολιτικοί την ψήφο των πολιτών. Για να παίρνουν τις ορθές αποφάσεις και να είναι υπεύθυνοι γι αυτές. Χρειάζεται τεράστια ικανότητα και ευφυΐα για να το κάνεις. Αλλά αν ζητάς από έναν ολόκληρο λαό να σε εμπιστευθεί για να τον οδηγήσεις, οφείλεις να τις έχεις αυτές τις ιδιότητες και πολλές περισσότερο. Αλλιώς κάθεσαι σπίτι σου και δεν απασχολείς το εκλογικό σώμα και το έθνος με τη δήθεν καλύτερη από άλλους δυνατότητά σου να κυβερνήσεις. Ήταν πολλοί οι Έλληνες που όλα αυτά τα χρόνια της απάτης, ζούσαν δίκαια και με αξιοπρέπεια, απολύτως μέσα στα πλαίσια που όριζαν οι νόμοι και το Σύνταγμα και η ευπρέπεια. Και δεν ‘φάγαν’ τίποτα, παρά μόνο ζούσαν σύμφωνα με τις δυνατότητες που τους παρείχε η πολιτεία και το κράτος..

4. Η κ. Κανέλλη ήταν πρότυπο ακροάτριας στην αρχή της εκπομπής. Σοβαρή παρακολουθούσε πολύ προσεκτικά τις τοποθετήσεις των υπόλοιπων καλεσμένων, και όταν πήρε αργότερα τον λόγο είπε γελώντας ότι ορίστε, παρά τη φήμη της δεν διέκοψε κανέναν ομιλητή και ήταν ‘τύπος και υπογραμμός’. Μετά, στη μεγάλη ζέση της συνομιλίας παρασύρθηκε πάλι, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον εαυτό της, διέκοπτε συχνά, παρενέβαινε, έπρεπε να εκφράσει χωρίς καμία καθυστέρηση τη διαφωνία της, να αγανακτήσει, να επιβληθεί, να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Αλλά έτσι είναι η Λιάνα. Γεμάτη πάθος, ελκυστική, εκρηκτική…

5. Έχουμε πολλά εθνικά ελαττώματα. Πάρα πολλά. Ένα από αυτά κατέδειξε για άλλη μια φορά, όπως συμβαίνει στις περισσότερες εκπομπές αυτού του τύπου ,και η ‘Ανατροπή’ περί ου ο λόγος. Αναφέρομαι στον τρόπο που συνομιλούμε. Μιλούμε όλοι μαζί, δεν ακούμε τον άλλον, υψώνουμε την φωνή μας όσο πιο πολύ μπορούμε προσπαθώντας να σκεπάσουμε τις άλλες φωνές, δημιουργούμε ένα κομφούζιο, δεν παράγεται κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Σε μία συζήτηση, το να ξέρουμε να συζητούμε σωστά είναι το μίνιμουμ. Και δεν είναι δα και τόσο δύσκολο. Ακούς προσεκτικά, δεν χάνεις λέξη, παρακολουθείς τη συλλογιστική του απέναντί σου, ελέγχεις το συναίσθημα που πάει κάποιες φορές να σε πλημμυρίσει, κρατάς σημειώσεις αν χρειαστεί, και ύστερα όταν έχει ολοκληρώσει ο συνομιλητής σου, παίρνεις το λόγο, και πατώντας πάνω στο νήμα της σκέψης του, ανασκευάζεις κάποια από τα επιχειρήματά του με δικά σου επιχειρήματα, σε κάποια πράγματα μπορεί και να συμφωνείς, ολοκληρώνεις και συ με τη σειρά σου και ούτω καθεξής. Με καλή διάθεση, σεβασμό προς τον άλλον και τις απόψεις του, επιθυμία κοινή για διερεύνηση της αλήθειας και μόνο. Δεν είμαστε αντίπαλοι. Αντίπαλος είναι μόνο το κομμάτι εκείνο της πραγματικότητας που μαζί θέλουμε να αναγνωρίσουμε και να αναμορφώσουμε. Σίγουρα θα γίνουν και παρεκτροπές σε μία μακριά συζήτηση. Αυτό ας είναι, όμως, μια εξαίρεση που δέον να παρέρχεται γρήγορα. Τα πολιτικά και οικονομικά θέματα είναι δύσκολα. Κανείς μας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει το απόλυτο δίκαιο..

6. Πιστεύω πως ο κ. Δημαράς μίλησε πάρα πολύ καλά. Με μετριοπάθεια και με σύνεση. Μπορούσες να διακρίνεις ότι ο σκοπός του δεν ήταν να αποδείξει ότι είναι ο παντογνώστης που τα ξέρει όλα και ότι οι θέσεις του είναι αδιάσειστες, δεν ήταν απόλυτος και πεισματικά προσκολλημένος σ’αυτές, εξέφραζε περισσότερο τον προβληματισμό του, η όλη του στάση και ο τρόπος ομιλίας του έδειχναν έναν άνθρωπο που τον απασχολούν γνήσια τα προβλήματα του κόσμου και της κοινωνίας, που ψάχνει να βρει λύσεις, και που συζητά με περίσκεψη, καλή προαίρεση, και ευρύ πνεύμα τις λύσεις αυτές..

Παρακολουθώντας τις πολιτικές εκπομπές της τηλεόρασης, καθώς επίσης και τις ομιλίες των βουλευτών στη Βουλή έχει κανείς την αίσθηση ότι άλλο πράγμα είναι η τηλεόραση, η Βουλή, τα κόμματα και οι δημοσιογράφοι και άλλο πράγμα οι πολίτες και η κοινωνία.

Οι πολίτες αυτής της χώρας είναι σα να μην υπάρχουμε. Σπάνια αναφέρονται σε μας, το λαϊκό αίσθημα είναι γι αυτούς ελάσσονος σημασίας, δεν λαμβάνονται υπόψη ούτε οι σκέψεις μας, ούτε οι προτάσεις μας , ούτε οι διαμαρτυρίες μας.

Αυτό είναι μια πολύ επικίνδυνη και σχεδόν παρανοϊκή αποσύνδεση. Και η δημοκρατία χάνει έτσι εντελώς το νόημά της.

……………………………………………………………………..