Τελικά οι άνθρωποι νοσταλγούν και συχνά γυρίζουν σε παλιές τους συνήθειες. Πολύ συχνά δε, γυρίζουν ή ζηλεύουν συνήθιες προηγούμενων γενεών. Ίσως γιατί όσο πάμε προς τα πίσω, αναγνωρίζουμε την ομορφιά που τώρα έχει χαθεί. Είναι όπως όταν βλέπουμε παλιές διαφημίσεις, παλιά παιχνίδια, παλιό τρόπο διασκέδασης...
Κι όμως, δε σταματούμε να αναζητούμε ξανά και ξανά το νέο...
Είναι μοναδικό όμως αυτό το αίσθημα της νοσταλγίας!!!
Ο Γκαούρ Ταρζάν ήταν το αγαπημένο μου ανάγνωσμα. Θυμάμαι ακόμη ατάκες. Ο φύλαρχος στον Ποκοπίκο, που τον έχουν βάλει σε ένα καζάνι για να τον βράσουν: -Μπορείς να μας πεις την τελευταία σου επιθυμία -Θέλω να πεθάνω από βαθιά γηρατιά. Ο Γκαούρ με τον Ποκοπίκο στη Νέα Υόρκη. Του δείχνει τα τραίνα και τον ρωτάει τι είναι αυτά. Και ο Ποκοπίκο.-Κάμπιες, κάμπιες αμερικάνικες. Και δυο δίστιχα: Χουχούκα μου βεντέτα μου και μικρό κουκλάκι/ εγώ είμαι ο Μπάρκουλης κι εσύ η Βουγιουκλάκη Τράβηξε τη σκανδάλη του ο φύλακας ευκόλως/ και κόσκινο κατάντησε ο θρυλικός μου κώλος. Τι κρίμα που η Άγκυρα δεν τα επανεκδίδει. Το παρακάτω το έχω γράψει και σε ένα post, ή comment, δεν θυμάμαι, για την Ελένη την Γκίκα, που ήθελε να κρατήσει την ανωνυμία της: Ο Ποκοπίκο είπε στο φύλαρχο. - Εγώ είμαι τάφος, δεν μαρτυράω μυστικά, το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι το όνομά του αρχίζει από ταρ και τελειώνει σε ζαν. Έτσι κι εγώ είμαι τάφος, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι το όνομά της αρχίζει από Γκι και τελειώνει σε κα.
Δεν ήταν η νοσταλγία το κίνητρο της ανάρτησης, kali zwi. Μάλλον η προβολή κάποιων θησαυρών.
Για roadartist ..........
Babis, πολύ σέυχαριστώ για το εκτενές σου σχόλιο. Υπέθεσα πως η πρώτη ατάκα που καταγράφεις ήταν από ένα πολύ παλιό τεύχος 'Ποκοπίκο' που έχω με τίτλο 'Ποκοπίκος Αυγολέμονο', του 1952 για την ακρίβεια, αλλά όχι, δεν βρίσκεται εκεί. Από άλλο τευχος το θυμάσαι. Να θυμηθώ κι εγώ ένα στιχάκι από εκείνα τα παμπάλαια τεύχη: Φτηνά μου την εγλύτωσες βρε θηλυκό παμπόνηρο! Είπα κι εγώ πως σ'έσφαξα μα κρίμας! Ήταν...όνειρο!
5 comments:
Τελικά οι άνθρωποι νοσταλγούν και συχνά γυρίζουν σε παλιές τους συνήθειες. Πολύ συχνά δε, γυρίζουν ή ζηλεύουν συνήθιες προηγούμενων γενεών. Ίσως γιατί όσο πάμε προς τα πίσω, αναγνωρίζουμε την ομορφιά που τώρα έχει χαθεί. Είναι όπως όταν βλέπουμε παλιές διαφημίσεις, παλιά παιχνίδια, παλιό τρόπο διασκέδασης...
Κι όμως, δε σταματούμε να αναζητούμε ξανά και ξανά το νέο...
Είναι μοναδικό όμως αυτό το αίσθημα της νοσταλγίας!!!
... :)
Ο Γκαούρ Ταρζάν ήταν το αγαπημένο μου ανάγνωσμα. Θυμάμαι ακόμη ατάκες.
Ο φύλαρχος στον Ποκοπίκο, που τον έχουν βάλει σε ένα καζάνι για να τον βράσουν: -Μπορείς να μας πεις την τελευταία σου επιθυμία -Θέλω να πεθάνω από βαθιά γηρατιά.
Ο Γκαούρ με τον Ποκοπίκο στη Νέα Υόρκη. Του δείχνει τα τραίνα και τον ρωτάει τι είναι αυτά. Και ο Ποκοπίκο.-Κάμπιες, κάμπιες αμερικάνικες.
Και δυο δίστιχα:
Χουχούκα μου βεντέτα μου και μικρό κουκλάκι/ εγώ είμαι ο Μπάρκουλης κι εσύ η Βουγιουκλάκη
Τράβηξε τη σκανδάλη του ο φύλακας ευκόλως/ και κόσκινο κατάντησε ο θρυλικός μου κώλος.
Τι κρίμα που η Άγκυρα δεν τα επανεκδίδει.
Το παρακάτω το έχω γράψει και σε ένα post, ή comment, δεν θυμάμαι, για την Ελένη την Γκίκα, που ήθελε να κρατήσει την ανωνυμία της: Ο Ποκοπίκο είπε στο φύλαρχο. - Εγώ είμαι τάφος, δεν μαρτυράω μυστικά, το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι το όνομά του αρχίζει από ταρ και τελειώνει σε ζαν. Έτσι κι εγώ είμαι τάφος, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι το όνομά της αρχίζει από Γκι και τελειώνει σε κα.
Δεν ήταν η νοσταλγία το κίνητρο της ανάρτησης, kali zwi. Μάλλον η προβολή κάποιων θησαυρών.
Για roadartist
..........
Babis, πολύ σέυχαριστώ για το εκτενές σου σχόλιο. Υπέθεσα πως η πρώτη ατάκα που καταγράφεις ήταν από ένα πολύ παλιό τεύχος 'Ποκοπίκο' που έχω με τίτλο 'Ποκοπίκος Αυγολέμονο', του 1952 για την ακρίβεια, αλλά όχι, δεν βρίσκεται εκεί. Από άλλο τευχος το θυμάσαι.
Να θυμηθώ κι εγώ ένα στιχάκι από εκείνα τα παμπάλαια τεύχη:
Φτηνά μου την εγλύτωσες
βρε θηλυκό παμπόνηρο!
Είπα κι εγώ πως σ'έσφαξα
μα κρίμας! Ήταν...όνειρο!
Για αρκετή τροφή στη νοσταλγία σας, σας προσκαλούμε στο www.mycomics.gr
Post a Comment