Thursday, November 29, 2007

BLOGS OR CLOGS?

Round Table στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με θέμα Film Critique on the Internet. The Case of Blogs.
Στην ανοιχτή αυτή συζήτηση αναπτύχθηκαν κάποιες απόψεις που θα ήθελα να σχολιάσω.
Άκουσα, λοιπόν, τον Ηλία Φραγκούλη, άνθρωπο, κατά τα φαινόμενα, ιδιαίτερα έξυπνο, δυναμικό και με καλή αίσθηση του χιούμορ, να μιλάει πολύ απαξιωτικά για κάποιους bloggers που γράφουν στις ιστοσελίδες τους κριτικές κινηματογραφικών έργων. Έντονα ενοχλημένος, έλεγε για πολλή ώρα και με φανερή επιμονή στο θέμα ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός από άσχετους γράφουν κριτικές για κινηματογραφικές ταινίες, άνθρωποι ανίδεοι που δεν έχουν σχέση με το ουσιαστικό πνεύμα του κινηματογράφου, που, τέλος πάντων, δεν έχουν σπουδάσει κριτικοί ταινιών, που δεν είναι αρμόδιοι, όπως εκείνος και οι ομότεχνοί του, να κατανοήσουν και να κρίνουν σε ψυχολογικό και ιστορικό βάθος ένα φιλμ.
Γιατί, όμως, αυτή η τοποθέτηση; Το διαδίκτυο είναι ένας δημοκρατικός χώρος και τα blogs ημερολογιακές σελίδες όπου ο καθένας, μπορεί, μέσα σε επιτρεπτά πλαίσια, να γράφει ό,τιδήποτε: Προσωπικές κριτικές και σχόλια για θεατρικές παραστάσεις, για κινηματογράφο, για την πολιτική κατάσταση, για ερωτικά ή επικοινωνιακά ζητήματα, για την σπασμένη κουνιστή πολυθρόνα της γειτόνισσας που σκουριάζει πεταμένη στον κήπο της...Ό,τιδήποτε του κάνει κέφι. Τα ημερολόγια είναι ανάπτυξη ιδιαίτερων συλλογισμών και τρόποι έκφρασης.
Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Ray Pride, ένας εύγλωττος ομιλητής είπε, ανάμεσα σε άλλα: an opinion is like an asshole. Everybody has it. For God's sake! Can you imagine of 'everybody not having an asshole'? Δεν μας λείπει η άγνοια, η αδιαφορία, και η απουσία άποψης. Αυτό ακριβώς που μας λείπει είναι η τεκμηριωμένη γνώμη και η ελεύθερη και θαρραλέα έκφρασή της. Αν όλοι είχαμε γνώμη για πολλά ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο, δεν θα είχαμε τόση ανάγκη από γκουρού, μεγαλόσχημους δασκάλους και μεσσίες. Και μιλάμε, βέβαια, για απόψεις που έχουνε περάσει μέσα από το κόσκινο μελέτης, συλλογισμών, εσωτερικού διαλόγου, και εμπειρίας ζωής. Ακόμη και πόνου.
Μπορεί, πράγματι, κάποιος να μην είναι qualified να γράψει μια κριτική, μπορεί, όμως, να γράψει μια γνώμη που στηρίζεται σε σκέψη και επιχειρήματα. Άλλωστε, ας μην μας διαφεύγει το γεγονός ότι η γνώμη είναι σαν το ουράνιο τόξο που αναλύεται σε απορία, θαυμασμό, επιχειρηματολογία, ένθερμη ή και αγωνιώδη πρόσκληση για συζήτηση. Τι το καλύτερο;

Wednesday, November 14, 2007

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΕΝΤΟΥΚΙΑ

Σας έτυχε ποτέ να ανοίξετε ένα παλιό, αποξεχασμένο σας σεντούκι και να κοιτάξετε μέσα; Η αρχική εντύπωση, συνήθως, είναι αρνητική, και η εικόνα που αντικρίζετε απογοητευτική. Κάποια σκονισμένα αντικείμενα παρουσιάζονται μπροστά σας, εν πολλοίς άχρηστα, φθαρμένα από το χρόνο, κάποια, ίσως, ακρωτηριασμένα. Τα αναδεύετε πάνω πάνω με μια βιαστική κίνηση, σας αφήνει αδιάφορο το αποτέλεσμα, σηκώνετε τους ώμους σας, δεν έχετε πολύ καιρό για χάσιμο, χίλιες δουλειές σας περιμένουν, το κλείνετε, η σκόνη που σηκώνεται επιβεβαιώνει περίτρανα την ενέργειά σας, φεύγετε και δεν το ξανανοίγετε ποτέ. Κι’όμως, αν είχατε την υπομονή και λίγο μεγαλύτερη περιέργεια να ψάξετε κομματάκι περισσότερο, ίσως να ανακαλύπτατε θησαυρούς. Πράγματα που ποτέ δεν είχατε την ευκαιρία να εξετάσετε από κοντά, χαμένα εδώ και καιρό από τη μνήμη σας και από τη ζωή σας, πράγματα που μπορεί να αποδειχθούν πολύτιμα τώρα για σας. Τα βγάζετε από το σκοτάδι, τα φροντίζετε, τα φωτίζετε από παντού, τα τοποθετείτε σε περίοπτες θέσεις, και κείνα με την παρουσία και τη λάμψη τους σας κάνουν να αισθάνεστε πιο χαρούμενοι, λίγο πιο ευτυχισμένοι.
Είναι πολλές οι φορές που συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους σαν παραμελημένα σεντούκια που δεν θα ανοίξουμε ποτέ. Τους δικούς μας, τους κοντινούς μας ανθρώπους, τους οικείους μας. Τείνουμε να προσέχουμε μόνο κάποιες τετριμμένες ιδιότητές τους με τις οποίες λειτουργούν μέσα στην στεγνή καθημερινότητα, περνούν έτσι απαρατήρητοι, δεν κάνουμε τον κόπο να ασχοληθούμε, έστω και λίγο, με τον τεράστιο πλούτο που κρύβουν μέσα στην ψυχή τους, πλούτο που, εν πολλοίς, περιμένει να αναγνωρισθεί και αναδειχθεί από κάποιον άλλο, πλούτο που αναζητά να βρει ανταπόκριση σε συνειδήσεις, αλλιώς αραχνιάζει, φθείρεται, και μαραζώνει.
Ας γυρίσουμε, λοιπόν, και ας κοιτάξουμε με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τους ανθρώπους που ζουν και κινούνται δίπλα μας, ας αναζητήσουμε τους θησαυρούς που κρύβουν σε αναδιπλωμένες πτυχές του χαρακτήρα τους, σωστά ας τους εκτιμήσουμε, ας ανακαλύψουμε δυνατότητες και ικανότητες που η συμμετοχή μας μπορεί έντονα να ενεργοποιήσει, και ας επιτρέψουμε, επίσης στους άλλους να ερευνήσουν τον δικό μας ψυχισμό, να μάθουν τα μυστικά μας, με τον δικό τους τρόπο να μας ενισχύσουνε.
Και τότε δεν θα είχαμε το αποκαρδιωτικό φαινόμενο να γνωρίζουμε τόσο αποσπασματικά ανθρώπους πολύ δικούς μας, θα απολαμβάναμε ο ένας περισσότερο την συντροφιά του άλλου, θα κάναμε θαύματα μαζί, θα προχωρούσαμε στη σύντομη ζωή μας πιο ολοκληρωμένοι, θα πραγματώναμε δυνατότητές μας πιο εύκολα, θα αισθανόμασταν πολύ όμορφα, θα αγγίζαμε τη βαθύτερη ουσία της ύπαρξής μας.
Και αν στις περιπλανήσεις μας αυτές μέσα στα σεντούκια ψυχές, συναντήσουμε και κάτι που δεν μας πολυαρέσει, δεν είναι ζήτημα ανησυχίας. Οι αληθινοί, οι γνήσιοι θησαυροί έχουνε πολλά πρόσωπα.
Γιατί,και αν ακόμα, μαζί με τις απροσδόκητες αρετές που θα ανακαλύψουμε, συναντήσουμε και αλλόκοτες αδυναμίες, και αν η βαθύτερη αλληλογνωριμία μας τσαλακώσει λιγάκι την στερεότυπη εικόνα μας, τι πιο ζωντανό από αυτό; Οι αρετές και οι αδυναμίες μας, τα πλούτη και η ένδειά μας, έτσι που εισχωρούν το ένα μέσα στο άλλο για να δημιουργούν ολοένα καινούργια δεδομένα, αυτό είναι που μας κάνει ανθρώπους…