ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΠΡΟΣ ΠΟΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ;

Το βράδυ της προπερασμένης Δευτέρας, 13 Ιουνίου, γιορτής του Αγίου Πνεύματος, παρακολούθησα την τακτική εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη ‘Ανατροπή’. Καλεσμένοι τέσσερα πρόσωπα-κλειδιά της πολιτικής μας ζωής, ο κ. Πεταλωτής, ο κ. Μιχελάκης, η κ. Κανέλλη, και ο κ. Δημαράς.

Παρακολούθησα πολύ προσεκτικά την εκπομπή και, όπως είναι φυσικό, κάθε λόγος, κάθε συλλογισμός, και κάθε αντίδραση όλων των συνομιλητών προκαλούσε μέσα μου αυτόματα σκέψεις, κρίσεις, απαντήσεις.

Θα ήθελα να σχολιάσω μερικές μόνο από τις παρατηρήσεις μου.

1. Ο κ. Πεταλωτής ερωτήθηκε κάποια στιγμή για τις πλατείες των αγανακτισμένων πολιτών και τις προθέσεις του Πασόκ και είπε το καταπληκτικό ‘θα κάνουμε αλλαγές, αλλά όχι υ π ό τ η ν π ί ε σ η τ η ς π λ α τ ε ί α ς.’

Οι πλατείες σ’ολόκληρη την Ελλάδα είναι οι χιλιάδες άνθρωποι που εδώ και δύο εβδομάδες διαμαρτύρονται, ως επί το πλείστον, ειρηνικά και όμορφα και με λόγο εξαιρετικό για μια πολύχρονη πολιτική που έχει παταγωδώς αποτύχει, για πολιτικές ενέργειες που του δημιουργούν όλο και περισσότερα και μεγαλύτερα προβλήματα, για διαφθορά, ανικανότητα, αδικία, ανεντιμότητα, και απώλεια κάθε στοιχειώδους ντροπής.

Και δεν μιλούμε για λίγους ανθρώπους, αλλά για πολλούς, πάρα πολλούς. Και ακόμα περισσότερο για νέα παιδιά που, επαναλαμβάνω, μιλούν όμορφα, συγκροτημένα, με επιχειρήματα, με λόγο εξαιρετικό, νηφάλιο, έξυπνο και ισορροπημένο. Για πολίτες χωρίς κομματικούς και άλλους φανατισμούς, για ανθρώπους που ζητούν να είναι πολύτιμες ατομικές συνειδήσεις, και όχι πιόνια και μονάδες ανταλλαγής.

Τι είναι ο κ. Πεταλωτής και ολόκληρη η κυβέρνηση; Αντιπρόσωποι είναι του λαού. Τον λαό και τους πολίτες υπηρετούν και κύριο μέλημά τους είναι να αφουγκράζονται τη φωνή αυτού του λαού, τα αιτήματά τους και τις αγωνίες τους.

Αυτός ο λαός είναι ‘η πλατεία’. Και ο λαός δεν ‘πιέζει’. Ο λαός είναι αυτός για τον οποίο όλα θα έπρεπε να γίνονται.

Θα περίμενα από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και από όλους εν γένει τους πολιτικούς να ασχολούνται με τις σκέψεις, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, τη βούληση, και τις προτάσεις των νεαρών ειδικά πολιτών αυτής της χώρας που συχνά επιδεικνύουν πνεύμα λαμπρό και ουσιαστικό.

Να μιλήσουν καθαρά και με καλή πρόθεση οι πολιτικοί, να κάνουν αληθινό διάλογο με τον κόσμο που υποτίθεται ότι υπηρετούν, να γίνουν δημιουργικές ανταλλαγές, να παρουσιαστούν καινούργιες λύσεις.

Μήπως ζητάω πολλά σε μια εποχή και μια κοινωνία που τα περισσότερα γίνονται εν κρυπτω και ερήμην των πολιτών;

2. Οι δύο εκπρόσωποι των δύο μεγάλων κομμάτων στο μεγαλύτερο μέρος της εκπομπής επιδόθηκαν σε κοκορομαχίες. Ποιος θα επιβληθεί πάνω σε ποιον, ποιος θα επιβάλλει τις ιδέες του και τα προγράμματά του, ποιος θα νικήσει λες και μονομαχούσαν για το τεράστιο βραβείο. Το βρώμικο βραβείο της εξουσίας.

Τι να πρωτοπεί κανείς γι αυτό το αξιοθρήνητο θέαμα;

Η χώρα βρίσκεται μέσα σ’αυτή τη φοβερή δίνη και αυτοί συμπεριφέρονται όπως πάντα, όπως έχουνε κάνει δεκαετίες τώρα.

Λες και δεν έχει συμβεί απολύτως τίποτα.

Το πλοίο καταποντίζεται και το πλήρωμα διαπληκτίζεται για το ποιος θα κάνει κουμάντο ενόσω οι επιβάτες χάνονται στη θάλασσα..

Δεν θα καταλάβουνε ποτέ ότι ο ρόλος τους είναι να μιλήσουν αληθινά, να κάνουν ισότιμο διάλογο, να αναγνωρίσουν τα επιχειρήματα του απέναντι συνομιλητή, να περιορίσουν τον άκρατο εγωκεντρισμό τους, να έχουν από την αρχή τη διάθεση να ψηλαφήσουν μαζί το πρόβλημα, ο μόνος αντίπαλος να είναι το πρόβλημα, να αναγνωρίζονται εκατέρωθεν τα μερικά δίκαια, να ενώνουν τις δυνάμεις τους για να βρούνε την καλύτερη λύση;

Ο κόσμος θέλει να βλέπει τους πολιτικούς του να συμπεριφέρονται ώριμα, ψύχραιμα, όμορφα. Για να έχουν κύρος και αποτελεσματικότητα.

Δεν θέλει να τους βλέπει να μιλούν απότομα και σπασμωδικά, δεν θέλει να τους βλέπει με το έτσι θέλω να προσπαθούν να περάσουν τις απόψεις τους, δεν θέλει να τους βλέπει και να τους οικτίρει.

Πραγματικά αναρωτιέμαι. Δεν παρακολουθούν κάποια στιγμή αργότερα τις εκπομπές στις οποίες έλαβαν μέρος;…

3. Ο κ. Πρετεντέρης θα πρέπει να προσέχει λίγο περισσότερο. Μιλάει ειρωνικά και απαξιωτικά για πολύ σοβαρά ζητήματα που αφορούν κυρίως τους πολίτες αυτής της χώρας, τις σημερινές διεκδικήσεις τους, τους αγώνες τους, και τη στάση που κράτησαν τα προηγούμενα χρόνια όταν εν αγνοία τους διεφθαρμένα πρόσωπα και κρυψίνοες πολιτικές τους οδηγούσαν μαθηματικά στη σημερινή κατάσταση. Γιατί γι αυτό ψηφίζουν οι πολίτες τους πολιτικούς τους και γι αυτό ζ η τ ο ύ ν οι πολιτικοί την ψήφο των πολιτών. Για να παίρνουν τις ορθές αποφάσεις και να είναι υπεύθυνοι γι αυτές. Χρειάζεται τεράστια ικανότητα και ευφυΐα για να το κάνεις. Αλλά αν ζητάς από έναν ολόκληρο λαό να σε εμπιστευθεί για να τον οδηγήσεις, οφείλεις να τις έχεις αυτές τις ιδιότητες και πολλές περισσότερο. Αλλιώς κάθεσαι σπίτι σου και δεν απασχολείς το εκλογικό σώμα και το έθνος με τη δήθεν καλύτερη από άλλους δυνατότητά σου να κυβερνήσεις. Ήταν πολλοί οι Έλληνες που όλα αυτά τα χρόνια της απάτης, ζούσαν δίκαια και με αξιοπρέπεια, απολύτως μέσα στα πλαίσια που όριζαν οι νόμοι και το Σύνταγμα και η ευπρέπεια. Και δεν ‘φάγαν’ τίποτα, παρά μόνο ζούσαν σύμφωνα με τις δυνατότητες που τους παρείχε η πολιτεία και το κράτος..

4. Η κ. Κανέλλη ήταν πρότυπο ακροάτριας στην αρχή της εκπομπής. Σοβαρή παρακολουθούσε πολύ προσεκτικά τις τοποθετήσεις των υπόλοιπων καλεσμένων, και όταν πήρε αργότερα τον λόγο είπε γελώντας ότι ορίστε, παρά τη φήμη της δεν διέκοψε κανέναν ομιλητή και ήταν ‘τύπος και υπογραμμός’. Μετά, στη μεγάλη ζέση της συνομιλίας παρασύρθηκε πάλι, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον εαυτό της, διέκοπτε συχνά, παρενέβαινε, έπρεπε να εκφράσει χωρίς καμία καθυστέρηση τη διαφωνία της, να αγανακτήσει, να επιβληθεί, να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Αλλά έτσι είναι η Λιάνα. Γεμάτη πάθος, ελκυστική, εκρηκτική…

5. Έχουμε πολλά εθνικά ελαττώματα. Πάρα πολλά. Ένα από αυτά κατέδειξε για άλλη μια φορά, όπως συμβαίνει στις περισσότερες εκπομπές αυτού του τύπου ,και η ‘Ανατροπή’ περί ου ο λόγος. Αναφέρομαι στον τρόπο που συνομιλούμε. Μιλούμε όλοι μαζί, δεν ακούμε τον άλλον, υψώνουμε την φωνή μας όσο πιο πολύ μπορούμε προσπαθώντας να σκεπάσουμε τις άλλες φωνές, δημιουργούμε ένα κομφούζιο, δεν παράγεται κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Σε μία συζήτηση, το να ξέρουμε να συζητούμε σωστά είναι το μίνιμουμ. Και δεν είναι δα και τόσο δύσκολο. Ακούς προσεκτικά, δεν χάνεις λέξη, παρακολουθείς τη συλλογιστική του απέναντί σου, ελέγχεις το συναίσθημα που πάει κάποιες φορές να σε πλημμυρίσει, κρατάς σημειώσεις αν χρειαστεί, και ύστερα όταν έχει ολοκληρώσει ο συνομιλητής σου, παίρνεις το λόγο, και πατώντας πάνω στο νήμα της σκέψης του, ανασκευάζεις κάποια από τα επιχειρήματά του με δικά σου επιχειρήματα, σε κάποια πράγματα μπορεί και να συμφωνείς, ολοκληρώνεις και συ με τη σειρά σου και ούτω καθεξής. Με καλή διάθεση, σεβασμό προς τον άλλον και τις απόψεις του, επιθυμία κοινή για διερεύνηση της αλήθειας και μόνο. Δεν είμαστε αντίπαλοι. Αντίπαλος είναι μόνο το κομμάτι εκείνο της πραγματικότητας που μαζί θέλουμε να αναγνωρίσουμε και να αναμορφώσουμε. Σίγουρα θα γίνουν και παρεκτροπές σε μία μακριά συζήτηση. Αυτό ας είναι, όμως, μια εξαίρεση που δέον να παρέρχεται γρήγορα. Τα πολιτικά και οικονομικά θέματα είναι δύσκολα. Κανείς μας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει το απόλυτο δίκαιο..

6. Πιστεύω πως ο κ. Δημαράς μίλησε πάρα πολύ καλά. Με μετριοπάθεια και με σύνεση. Μπορούσες να διακρίνεις ότι ο σκοπός του δεν ήταν να αποδείξει ότι είναι ο παντογνώστης που τα ξέρει όλα και ότι οι θέσεις του είναι αδιάσειστες, δεν ήταν απόλυτος και πεισματικά προσκολλημένος σ’αυτές, εξέφραζε περισσότερο τον προβληματισμό του, η όλη του στάση και ο τρόπος ομιλίας του έδειχναν έναν άνθρωπο που τον απασχολούν γνήσια τα προβλήματα του κόσμου και της κοινωνίας, που ψάχνει να βρει λύσεις, και που συζητά με περίσκεψη, καλή προαίρεση, και ευρύ πνεύμα τις λύσεις αυτές..

Παρακολουθώντας τις πολιτικές εκπομπές της τηλεόρασης, καθώς επίσης και τις ομιλίες των βουλευτών στη Βουλή έχει κανείς την αίσθηση ότι άλλο πράγμα είναι η τηλεόραση, η Βουλή, τα κόμματα και οι δημοσιογράφοι και άλλο πράγμα οι πολίτες και η κοινωνία.

Οι πολίτες αυτής της χώρας είναι σα να μην υπάρχουμε. Σπάνια αναφέρονται σε μας, το λαϊκό αίσθημα είναι γι αυτούς ελάσσονος σημασίας, δεν λαμβάνονται υπόψη ούτε οι σκέψεις μας, ούτε οι προτάσεις μας , ούτε οι διαμαρτυρίες μας.

Αυτό είναι μια πολύ επικίνδυνη και σχεδόν παρανοϊκή αποσύνδεση. Και η δημοκρατία χάνει έτσι εντελώς το νόημά της.

……………………………………………………………………..

Με Ειρήνη και Αταραξία

Παίρνει το μάτι μου μια μαύρη οικολογική σακουλίτσα στην κρεμάστρα του δωματίου. Πάνω της με άσπρα γράμματα γράφει:

Στο ΚΠΕ Έδεσσας

αγγίΖΟΥΜΕ

μυρίΖΟΥΜΕ

γνωρίΖΟΥΜΕ

παίΖΟΥΜΕ

αλλάΖΟΥΜΕ

…………ΖΟΥΜΕ!

Στάθηκα μια στιγμή και σκέφτηκα.

Ναι!

Έχω αγγίξει!

Ναι!

Έχω μυρίσει!

Ναι!

Έχω γνωρίσει!

Ναι!

Έχω παίξει!

Ναι!

Έχω αλλάξει!

Έχω, λοιπόν, ζήσει.

Σκέφτομαι κι άλλο.

Έχω κάνει κι άλλα έξω από το λογοπαίγνιο.

Έχω δημιουργήσει.

Έχω ερωτευτεί.

Έχω εργαστεί.

Έχω συγκινηθεί.

Έχω βιώσει συγκλονιστικές στιγμές έκστασης που σταμάτησαν τον χρόνο.

Και ναι. Δεν μπορώ να συγκρατήσω και την επόμενη φυσιολογικά σκέψη.

Φυσικά και θα ήθελα

Να ξαναπαίξω

Να ξαναμυρίσω

Να ξαναερωτευτώ

Να ξαναγγίξω

…………………..

ΝΑ ΞΑΝΑΖΗΣΩ

Να ζήσω πολύ ακόμα. Όσο περισσότερο γίνεται.

100 χρόνια

200 χρόνια

Ως την άκρη του χρόνου!

Αλλά κι αν ήταν να σταματούσαν όλα εδώ, δεν θα με πολυπείραζε.

Δεν είμαι αγνώμων.

Ούτε αδηφάγος πλεονέκτης.

Μια συμμαχία δυνάμεων με έφερε σ’αυτόν τον κόσμο, η ίδια συμμαχία θα με οδηγήσει πίσω στην προ της γέννησής μου κατάσταση.

Δεν έχω δικαίωμα να παραπονιέμαι. Δεν έχω δικαίωμα σε τίποτα.

Σε τίποτα. Και στα πάντα.

ΚΑΠΟΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Τι λαμβάνουν υπόψη τους οι ψηφοφόροι όταν πηγαίνουν στις κάλπες;
Το προσωπικό τους συμφέρον;
Το συμφέρον της χώρας;
Το συμφέρον του κόμματός τους;


Κρίνουν το έργο του κόμματος που υποστηρίζουνε όταν αυτό κυβερνά και δρουν αναλόγως ή είναι πιστά σκυλιά και δεν τίθεται καθόλου θέμα διλήμματος έστω και αν με την πολιτική του έχουν οδηγηθεί σε οικονομικά και άλλα αδιέξοδα;
Πάσχουμε όλοι από το σύνδρομο του ‘Καγκεμούσα’;
Ταυτίζουμε τον εαυτό μας με το κόμμα στο οποίο ‘παραδοσιακά’ ανήκουμε;
Είμαστε δούλοι στις ‘ρίζες’ μας;
Ο φανατισμός θολώνει την κρίση μας;
Ή ‘μαθηματικά’ σερνόμαστε σε μια επιλογή βίαιη και εξαναγκαστική;
Τι θα κάνουμε, δηλαδή; Θα ψηφίσουμε κατά συνείδηση και θα παραδώσουμε όλη την εξουσία στα χέρια των αντιπάλων μας που θα ψηφίσουν σαν τα πρόβατα;
Πόσο, αλήθεια είμαστε παγιδευμένοι;

Οι πολιτικοί των δύο μεγάλων κυρίως παρατάξεων στα περίφημα παράθυρα της τηλεόρασης επιρρίπτουν όλο το άδικο στους αντιπάλους τους. Αυτοί φταίνε για τα τεράστια ελλείμματα της χώρας, αυτοί τους κληρονόμησαν χάος και άδεια ταμεία, αυτοί εξαπατούν τον λαό, αυτοί λένε ψέματα στους πολίτες, αυτοί μιλάνε με γενικολογίες, αυτοί δεν έχουν πρόγραμμα και σχέδιο, αυτοί κάτι κρύβουνε, αυτοί είναι φορτωμένοι σκάνδαλα, αυτοί έχουν πελατειακές σχέσεις, αυτοί φταίνε για όλες τις αμαρτίες αυτού του κόσμου. Και από την άλλη μεριά, εμείς είμαστε οι απόλυτα καλοί, εμείς θα σώσουμε τη χώρα, εμείς θα βγάλουμε την οικονομική κρίση από το αδιέξοδο, εμείς τα έχουμε κάνει όλα τέλεια ή, εν πάσει περιπτώσει, σχεδόν τέλεια, ξέρουμε να παραδεχόμαστε και κάποια λάθη μας αλλά προχωρούμε σταθερά προς τη σωστή κατεύθυνση, εμείς είμαστε οι ωραίοι και οι έντιμοι, εμείς είμαστε οι λυτρωτές αυτού του κόσμου.
Ο ένας για τον άλλο. Και ο άλλος για τον ένα!
Είναι γελοίο. Τραγικά γελοίο.
Θα ακολουθήσουμε και μεις αυτήν την παράλογη στάση; Κανένας μας δεν είναι ψύχραιμος, λογικός, νηφάλιος σ’αυτή τη χώρα; Και μπορεί το στενό προσωπικό μας συμφέρον να μας τυφλώνει τόσο, μπορεί ο άκρατος εγωκεντρισμός μας να μας αφαιρεί όλες τις ισορροπημένες ψυχολογικές και πνευματικές μας ικανότητες;
…………………………………………………………………………
Πάρα πολλά ερωτήματα. Να ψάξουμε, να σκεφτούμε, να απαντήσουμε.
Να δούμε κάποτε τη γενική εικόνα, να κοιτάξουμε καθαρά τις άλλες συνειδήσεις, να συνεργαστούμε μαζί τους. Όχι ο ένας εναντίον του άλλου, αλλά όλοι απέναντι στο κοινό πρόβλημα, απέναντι στο δύσκολο και τραχύ πρόσωπο της ζωής.
Αναγνωρίζοντας τους άλλους. Απολαμβάνοντας την αναγνώρισή τους. Χωρίς υποκρισία. Με τις γλυκές και τις πικρές αλήθειες.
Με στόχο το καλύτερο. Για όλους.

ΠΟΡΝΕΙΑ

Όπου συνήθως ένας άντρας κάνει έρωτα με μια γυναίκα που έχει αφήσει αλλού την συνείδησή της, την ψυχή της, την προσωπικότητά της, την ιστορία της.
Ένας πολύ άνοστος έρωτας.
Έρωτας άδειος!

ΜΟΙΑΖΟΥΜΕ Ή ΔΙΑΦΕΡΟΥΜΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ;

Είναι ένα φιλοσοφικό ερώτημα που μας έχει όλους κάποιες φορές απασχολήσει. Νομίζω πως έχω τώρα μια αρκετά καλή απάντηση.
Οι άνθρωποι βασικά μοιάζουμε μεταξύ μας. Έχουμε ίδιο βιολογικό υπόβαθρο, όμοιες ή παρόμοιες ιδιότητες, όμοια συναισθήματα, παρόμοιες τάσεις.
Η διαφορά μας έγκειται στο β α θ μ ό κάθε ιδιότητας, κάθε συναισθήματος, κάθε τάσης.
Δύο άνθρωποι δηλώνουν ότι αγαπούν τη φύση ή τα βιβλία.
Λένε το ίδιο πράγμα; Ασφαλώς όχι.
Οι φράσεις ‘Αγαπώ τη φύση’, ‘Αγαπώ τα βιβλία’ είναι γενικόλογες χοντροκομμένες γλωσσικές εκφράσεις που δεν σημαίνουν και πολλά πράγματα.
Γιατί αν ο ένας αγαπάει τη φύση ή τα βιβλία εκατό φορές περισσότερο από τον άλλον, στο θέμα φύση ή βιβλία η διαφορά των δύο αυτών ανθρώπων είναι τεράστια, είναι αγεφύρωτη.
Παρόμοια παραδείγματα είναι άπειρα. Φτάνει ο καθένας από μας να ψάξει λιγάκι μέσα στον εαυτό του και στο κοντινό του περιβάλλον για να το διαπιστώσει περίτρανα.
Για να χρησιμοποιήσω εδώ ακόμα ένα παράδειγμα, είναι άλλο να ενδιαφέρεσαι κάπως για τον πλανήτη, άλλο να σε ενδιαφέρει η μελέτη του, και άλλο να αφιερώνεις τη ζωή σου για την προστασία του.
Αποκλειστικά ζήτημα βαθμού.
Από δω και η ασυνεννοησία μας.
Από δω οι συχνά πικρές μας σχέσεις.
Οι στριφνές, οι δύσκολες.
Από δω η περίεργη αδικία που προκύπτει από την άκρα, κοντόφθαλμη δικαιοσύνη.
Από δω τα άκριτα λάθη μιας γενικής λογικής που δεν γνωρίζει από λεπτές διακρίσεις.
Και από δω μια κοινωνία που δεν έχει ακόμα κατορθώσει να προστατέψει και να υποστηρίξει ψυχικά και πνευματικά τα μέλη της.

Μια μετατόπιση βάρους και μια ομόφωνη αναγνώριση και αποδοχή της διαφοράς βαθμού των ιδιοτήτων μας και της διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας μας θα εξομάλυνε πολλές από τις διαφορές μας, θα εξαφάνιζε πολλούς από τους ψυχολογικούς ρατσισμούς μας, θα μας έκανε πιο συμπονετικούς προς τους άλλους, θα ρυθμίζαμε πολύ πιο καλά και πιο αποδοτικά τις μεταξύ μας διαπροσωπικές σχέσεις και επιτέλους η περίφημη και πολυδιαφημισμένη αγάπη θα αποκτούσε ένα αληθινό, ουσιαστικό νόημα.

Ομολογία

Είμαι ήρεμος
Είμαι γαληνεμένος
Θα έλεγα πως είμαι 'βολεμένος'

Αλλά έχω εξορίσει τα όνειρα.

ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ

Οι Αρχαίοι Έλληνες θυσιάζαν ζώα για να ικανοποιήσουν τους θεούς τους με την τσίκνα που ανέβαινε στον ουρανό όπου κατοικούσαν.Και έτσι ζαλισμένους όπως τους έβρισκαν από μεθυσμένη ευχαρίστηση, τους ζητούσαν δώρα και χάρες. Τι εύκολοι, ωραίοι θεοί, μα το Θεό!
Σήμερα, εμείς οι απόγονοί τους νιώθουμε οι ίδιοι θεοί εν μέσω φίλων, τσίκνας, και νοστιμιάς.
Εύχομαι να περάσετε ένα αξέχαστο βράδυ, παλιοί φίλοι της μπλογκόσφαιρας!