Wednesday, July 4, 2007

ΕΝΑΣ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Τις προάλλες μια φίλη μας έλεγε για μια άλλη φίλη της(τα αραιά γράμματα είναι δικά μου):

'Πρέπει να είναι δυστυχισμένη. Δεν νομίζω πως την αγάπησε κανείς. Κανείς ποτέ δ ε ν ε ξ α ρ τ ή θ η κ ε α π ό λ υ τ α από αυτήν.'...... !!!

8 comments:

ladybug said...

Ποιά είναι η δυστυχισμένη δεν ξέρω...

Socrates said...

Δεν είναι δυστυχισμένη η φίλη μας, Πασχαλίτσα.Έχει πρόσφατα βρει ένα νέο άντρα που της αρέσει πολύ και είναι άκρως ευτυχισμένη.Γιατί ο τύπος δείχνει να εξαρτιέται απόλυτα από αυτήν, όπως ακριβώς το θέλει. Για την ώρα, τουλάχιστον. Ζητώ συγνώμη γι'αυτό που θα πω, αλλά, νομίζω, πως αυτό είναι ο κρυφός πιο μεγάλος πόθος σχεδόν κάθε γυναίκας. Ίσως και κάθε ανθρώπου.Είναι, όμως, το καλύτερο; Και τι συνεπάγεται όλο αυτό; Είναι μια πολύ μακριά και δύσκολη συζήτηση...
Σου εύχομαι ολόθερμα καλό καλοκαίρι!

elen said...

καλώς σε βρήκα από την ως άνω κυρία..
είναι όντως δυστυχία αυτός ο ορισμός. μεγάλη.

Maria Iribarne said...

Όχι, Socrates, δεν είναι ο κρυφός πόθος κάθε γυναίκας ούτε και κάθε άντρα. Είναι ο κρυφός πόθος ανώριμων ατόμων που θεωρούν τον έρωτα και τη σχέση ως μέσο ικανοποίησης της ματαιοδοξίας τους.
Και να σου πω και κάτι; Υπάρχει ένα επίπεδο στον έρωτα που μπορεί πραγματικά να αισθάνεσαι απόλυτα εξαρτημένος (συναισθηματικά και μόνον) από τον άλλο - μια κίνησή του, ένα βλέμμα του να είναι ικανά να σε ρίξουν στα τάρταρα. Αυτή όμως η δυστυχία ή ευτυχία της απόλυτης συναισθηματικής εξάρτησης αφορά αποκλειστικά και μόνο αυτόν που την αισθάνεται. Δεν μπορεί να είναι ο σκοπός/στόχος αυτού που τη δέχεται, του "άλλου", πόσο μάλλον όταν ο άλλος την επιδιώκει με τα μικρά γνωστά κόλπα που όλοι ξέρουμε αλλά ποτέ δεν ομολογούμε. Στον έρωτα ευτυχισμένος είναι αυτός που δίνεται, ακόμη και στη χειρότερη περίπτωση έχει γευθεί την εμπειρία της προσφοράς του "εγώ", την υπέρβαση. Για να προσφέρεις το "εγώ" σου όμως, πρέπει καταρχήν να το έχεις. Μ' αυτή την έννοια, η φιλενάδα σου που δεν αγαπήθηκε ποτέ (αν έτσι πράγματι συμβαίνει) είναι μάλλον άτυχη, γυρίζει όμως ο τροχός, ενώ η πρώτη -η κρίνουσα και λαλήσασα- είναι τόσο ευτυχισμένη και τόσο δυστυχισμένη όσο μπορεί να είναι ένα τσόφλι.

Maria Iribarne said...

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, οι φίλες σου κρίνονται όπως τις παρουσίασες εδώ, κι όχι ως πραγματικές οντότητες, τις οποίες φυσικά δεν γνωρίζω.
Κι επειδή με ενέπνευσες, να σου αφιερώσω κι ένα (σύντομο)ποίημα του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου:
"Ψυχή μου, τι λυπάσαι αυτόν που πέρασε
πανέμορφος χλευάζοντας τη συμφορά σου
ανένδοτος στα παρακάλια των πολλών.
Τι συμπονείς αυτόν που μόνο θέρισε
παίρνοντας δύναμη από το χαμό των άλλων
ανώνυμος μέσα στο πλήθος θα χαθεί".
Καλημέρα!

diva said...

Αλήθεια πιστεύεις πως ο κρυφός πόθος κάθε ανθρώπου είναι να βρει κάποιον που να εξαρτάται εξ'ολοκλήρου από αυτόν; Πολύ σοβαρό το ερώτημα...κι αξίζει να γίνει συζήτηση , why not?

Αλεξία Ηλιάδου (synas) said...

Όποιος έχει ζήσει αυτό το κρέμασμα από πάνω του, δεν το επιζητά ποτέ ξανά. Όμως ναι, μέχρι να το ζήσεις, νοιώθεις πως το έχεις ανάγκη. Είναι μια εμπειρία, που χρειαζόμαστε να τη βιώσουμε, για να προχωρήσουμε σε σχέσεις πιο ισορροπημένες και πιο ουσιαστικές.

Kleon Gelastos said...

Ω! ΚΙ ΕΓΩ!

(στη Ντόρα)

Μ' αγαπάει-και το ξέρω-ο καλός μου.
Το διαβάζω στη ματιά του τη θολή
όταν όμορφος σαν ζώο στέκει μπρος μου
λίγο πριν μου ξεριζώσει το φιλί,

Μ' αγαπάει ο καλός μου-και το ξέρω-
το διαβάζω στου κορμιού του τη φωτιά
σα με κόβει σαν το στάχυ μες στο θέρο
σα με καίει όπως κλαδάκι η πυρκαγιά.

Μ΄ αγαπάει ο καλός μου δίχως άλλο'
αν σηκώσω τη φουστίτσα μου ψηλά
κάτι ανάμεσα στα πόδια του μεγάλο
με ορμή το παντελόνι του ζουλά.

Κι αν το μπούστο μου λιγάκι ξεκουμπώσω
πρέπει πρώτα δυο φορές να το σκεφτώ
αν δε θέλω πριν την κίνηση τελειώσω
από κάτω απ' τον καλό μου να βρεθώ.

Σας το είπα-ο καλός μου μ' αγαπάει'
μα κι εμένα-και ας είμ' εγώ μικρό
α! κι εμένα ίδιο νέκταρ με μεθάει
α! κι εγώ ίδια πολύ τον αγαπώ.

Γιώργης Χολιαστός