Tuesday, September 25, 2007

ΑΝΤΙΟ

Χάσαμε έναν φίλο. Εντελώς ξαφνικά. Στη νεκρώσιμη ακολουθία, μέσα στην εκκλησία, με τον άνθρωπό μας να έχει από στιγμή σε στιγμή μεταμορφωθεί σε μιαν άψυχη κούκλα, ήταν σα να παρακολουθούσαμε την πραγματικότητα μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη, μέσα από ένα θολό, πλημμυρισμένο με σκοτεινά νερά, γυαλί. Η κυρίαρχη αταξία θρυμμάτιζε με μία μόνη της κίνηση κάθε προσεκτικά και με επίμονη επιμέλεια χτισμένη από μας τάξη. Ένα κενό παντού, μια απίστευτη συνειδητοποίηση, μια ρωγμή στην ψυχή μας. Η έκφραση του προσώπου διατηρούσε ακόμα την ιδιαιτερότητα της μοναδικότητάς του. Το κλάμα μας ερχόταν κατά διαστήματα, σε κρίσιμες, κυρίως, στροφές της τελετής, πυκνό, έντονο, απότομο. Σταματούσε σαν από μια περίεργη ντροπή. Και ξαναγύριζε. Με σκυμμένο το κεφάλι νοερά, διατρέχουμε τις στιγμές που περάσαμε μαζί. Χαμένες για πάντα, μα αιχμαλωτισμένες στην μνήμη μας. Περισσότερο, όμως, μας παιδεύουνε οι στιγμές που προετοιμάζαμε και δεν προλάβαμε να τις ζήσουμε. Και κείνες οι άλλες οι στιγμές που θα είναι ένα αγκάθι μέσα μας. Οι ώρες που μας ζητήθηκαν από εκείνον, αλλά εμείς αμελήσαμε ή δεν τα καταφέραμε να δώσουμε...
Όμως, είναι αναγκαίο να το κατανοήσουμε καλά, και, έτσι, κάπως να παρηγορηθούμε. Όλοι που γεννηθήκαμε, στον κόσμο των νεκρών ανήκουμε. Όλοι ανεξαιρέτως. Στον αιώνα. Εδώ, στον κόσμο των ζωντανών, είμαστε απλά φιλοξενούμενοι μιας μυστηριώδους Δύναμης. Για ένα πολύ μικρό διάστημα. Και μπορεί να μοιάζει σχήμα οξύμωρο, αλλά το γεγονός ότι θα χαθούμε και μεις μας βοηθάει να μην τρελαινόμαστε. Πώς θα αισθανόμασταν κάποιοι να πεθαίναμε και κάποιοι άλλοι όχι;..
Μου αρέσει που συχνά αλληλοσκοτωνόμαστε. Εμείς που τόσο τρέμουμε τον θάνατο...
Θα συναντηθούμε,λοπόν, αγαπημένε μας φίλε. Στον Θεό ή στους αλλόκοτους λειμώνες του τίποτα. Αντίο! Στο καλό!

4 comments:

3 parties a day said...

Οι τελετές είναι αναγκαίες για να μπορέσουμε να αποχαιρετήσουμε τον άνθρωπο που έφυγε από τη ζωή μας, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε με τη δική μας. Αλλά και για να μας θυμίζουν το εφήμερο της ύπαρξης και την κοινή μας μοίρα.
Αποχωριζόμαστε ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις, σ' όλη μας τη ζωή. Κάποια στιγμή αποχωριζόμαστε και το σώμα μας...

Αλεξία Ηλιάδου (synas) said...

Δεν ξέρω, ρε παιδιά... Εμένα τελευταίως έχει γίνει ένα μυστήριο κλικ μέσα μου και δεν φοβάμαι τόσο πολύ πια. Μέχρι πρότινος, ο θάνατος ήταν ο χειρότερος εφιάλτης και φόβος μου. Ξαφνικά ένοιωσα, ότι εντάξει, έτσι είναι... Τι να κάνουμε; Το σκέπτομαι σα μια γιορτή που τελειώνει, φιλιέσαι, αγκαλιάζεσαι με τους τελευταίους και πας για ύπνο.

tzotza said...

Περνας την ζωη σου κανοντας διαφορα πραγματα..αλλα σωστα,αλλα οχι τοσο και αλλα λαθος εντελως..
Πληγωνεις μερικους, αγαπας αλλους, σε πληγωνουνε και σε αγαπανε..
Αξιζει ομως αν καταφερεις να αφησεις το σημαδι σου, το παραμικρο και ας ειναι και μικρο, σε εστω εναν ανθρωπο απο τους πολλους που περνανε μεσα απο αυτο το ταξιδι που λεγεται ζωη..
Ο φιλος σου Σωκρατη μου αφησε το δικο του σημαδι στην ζωη του μαζι με σενα..τι παρα πανω να ζητησει?
Πετυχε πραγματικα..
Να τον θυμασαι παντα..

φιλια πολλα!! :)))

Socrates said...

Ναι, 3 parties a day.Ακριβώς έτσι είναι όπως τα λες.Μόνο που υπάρχει εδώ μια ακατανόητη αντινομία. Πρέπει να φύγουμε, το ξέρουμε, αλλά, συγχρόνως, δεν μας αρέσει καθόλου...

Ωραία τοποθέτηση, Συναίσθηση. Μηχανισμός είναι αυτή η αντίδραση.Θεία Πρόνοια.Και, ασφαλώς, και η ύστατη λύση.

Ναι, αφήνουμε πάντα σημάδια. Με διάφορους τρόπους. Προς τι όμως,Τζοτζα μου; Με ποιον απώτερο στόχο;
Έρωτες, αγάπες και πληγές.Στον
περιορισμένο μας χρόνο, αυτά είναι έντονες πραγματικότητες.
Σου ανταποδίδω τα φιλιά!