Σας έτυχε ποτέ να ανοίξετε ένα παλιό, αποξεχασμένο σας σεντούκι και να κοιτάξετε μέσα; Η αρχική εντύπωση, συνήθως, είναι αρνητική, και η εικόνα που αντικρίζετε απογοητευτική. Κάποια σκονισμένα αντικείμενα παρουσιάζονται μπροστά σας, εν πολλοίς άχρηστα, φθαρμένα από το χρόνο, κάποια, ίσως, ακρωτηριασμένα. Τα αναδεύετε πάνω πάνω με μια βιαστική κίνηση, σας αφήνει αδιάφορο το αποτέλεσμα, σηκώνετε τους ώμους σας, δεν έχετε πολύ καιρό για χάσιμο, χίλιες δουλειές σας περιμένουν, το κλείνετε, η σκόνη που σηκώνεται επιβεβαιώνει περίτρανα την ενέργειά σας, φεύγετε και δεν το ξανανοίγετε ποτέ. Κι’όμως, αν είχατε την υπομονή και λίγο μεγαλύτερη περιέργεια να ψάξετε κομματάκι περισσότερο, ίσως να ανακαλύπτατε θησαυρούς. Πράγματα που ποτέ δεν είχατε την ευκαιρία να εξετάσετε από κοντά, χαμένα εδώ και καιρό από τη μνήμη σας και από τη ζωή σας, πράγματα που μπορεί να αποδειχθούν πολύτιμα τώρα για σας. Τα βγάζετε από το σκοτάδι, τα φροντίζετε, τα φωτίζετε από παντού, τα τοποθετείτε σε περίοπτες θέσεις, και κείνα με την παρουσία και τη λάμψη τους σας κάνουν να αισθάνεστε πιο χαρούμενοι, λίγο πιο ευτυχισμένοι.
Είναι πολλές οι φορές που συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους σαν παραμελημένα σεντούκια που δεν θα ανοίξουμε ποτέ. Τους δικούς μας, τους κοντινούς μας ανθρώπους, τους οικείους μας. Τείνουμε να προσέχουμε μόνο κάποιες τετριμμένες ιδιότητές τους με τις οποίες λειτουργούν μέσα στην στεγνή καθημερινότητα, περνούν έτσι απαρατήρητοι, δεν κάνουμε τον κόπο να ασχοληθούμε, έστω και λίγο, με τον τεράστιο πλούτο που κρύβουν μέσα στην ψυχή τους, πλούτο που, εν πολλοίς, περιμένει να αναγνωρισθεί και αναδειχθεί από κάποιον άλλο, πλούτο που αναζητά να βρει ανταπόκριση σε συνειδήσεις, αλλιώς αραχνιάζει, φθείρεται, και μαραζώνει.
Ας γυρίσουμε, λοιπόν, και ας κοιτάξουμε με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τους ανθρώπους που ζουν και κινούνται δίπλα μας, ας αναζητήσουμε τους θησαυρούς που κρύβουν σε αναδιπλωμένες πτυχές του χαρακτήρα τους, σωστά ας τους εκτιμήσουμε, ας ανακαλύψουμε δυνατότητες και ικανότητες που η συμμετοχή μας μπορεί έντονα να ενεργοποιήσει, και ας επιτρέψουμε, επίσης στους άλλους να ερευνήσουν τον δικό μας ψυχισμό, να μάθουν τα μυστικά μας, με τον δικό τους τρόπο να μας ενισχύσουνε.
Και τότε δεν θα είχαμε το αποκαρδιωτικό φαινόμενο να γνωρίζουμε τόσο αποσπασματικά ανθρώπους πολύ δικούς μας, θα απολαμβάναμε ο ένας περισσότερο την συντροφιά του άλλου, θα κάναμε θαύματα μαζί, θα προχωρούσαμε στη σύντομη ζωή μας πιο ολοκληρωμένοι, θα πραγματώναμε δυνατότητές μας πιο εύκολα, θα αισθανόμασταν πολύ όμορφα, θα αγγίζαμε τη βαθύτερη ουσία της ύπαρξής μας.
Και αν στις περιπλανήσεις μας αυτές μέσα στα σεντούκια ψυχές, συναντήσουμε και κάτι που δεν μας πολυαρέσει, δεν είναι ζήτημα ανησυχίας. Οι αληθινοί, οι γνήσιοι θησαυροί έχουνε πολλά πρόσωπα.
Γιατί,και αν ακόμα, μαζί με τις απροσδόκητες αρετές που θα ανακαλύψουμε, συναντήσουμε και αλλόκοτες αδυναμίες, και αν η βαθύτερη αλληλογνωριμία μας τσαλακώσει λιγάκι την στερεότυπη εικόνα μας, τι πιο ζωντανό από αυτό; Οι αρετές και οι αδυναμίες μας, τα πλούτη και η ένδειά μας, έτσι που εισχωρούν το ένα μέσα στο άλλο για να δημιουργούν ολοένα καινούργια δεδομένα, αυτό είναι που μας κάνει ανθρώπους…
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
Είμαστε συνήθως πολύ απασχολημένοι με τον εαυτό μας για να κάτσουμε να εξερευνήσουμε τους άλλους...
αυτά που γράφεις με ταλαιπωρούν καιρό τώρα. Μες στο μυαλό μου είσαι..
Δεν ήταν και πολύ καλό το ξεκίνημα της σημερινής μου μέρας, όμως, με την ποιητική και ταυτόχρονα πραγματική αφήγησή σου μ' έκανες να νιώσω αρκετές σταγόνες καλύτερα! "σταγόνες": έτσι χαρακτηρίζω τις ποσότητες των συναισθηματικών μου διακυμάνσεων όταν είναι μικρές.
Και όσο γι αυτούς τους κρυμμένους θησαυρούς που ανακαλύπτουμε κατά καιρούς, είναι ίσως από τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή. Και κάνουν χαρούμενο και αυτόν που τους ανακάλυψε, και τους ίδιους τους θησαυρούς, που επιτέλους ανακαλύφθηκαν!
Εξερευνούμε, τουλάχιστον, τον εαυτό μας, 3 parties a day ;
Χαίρομαι ιδιαίτερα που σε βρίσκουν σύμφωνο αυτά που γράφω, κατουρημένη ποδιά. Τι σε ταλαιπωρεί, αλήθεια, περισσότερο; Αν ποτέ το φέρουν τα γυρίσματα του χρόνου και συναντηθούμε, ας δούμε ο ένας τον άλλον σαν τέτοια πολύτιμα σεντούκια..
Ναι, kali zwi!Bull's eye. Το έθεσες τέλεια. Οι θησαυροί που επιτέλους ανακαλύφθηκαν. Αυτό είναι το ζητούμενο..
Ωραίο το κείμενό σου, Socrates, και δίκιο έχεις, όμως, ξέρεις, είναι φορές που κι η εξερεύνηση δεν αντέχεται. Αν μη τι άλλο, θα πρέπει τουλάχιστον να υπάρχει και από τον άλλον μια επιθυμία να σ' "εξερευνήσει", αλλιώς, μένεις μόνος και χωμένος στα σεντούκια. Άσ' τα ...
Post a Comment