Καθημερινά περπατώ με γρήγορο ρυθμό μέσα στους δρόμους του μικρού χωριού μου, συχνά δίπλα από τα περιποιημένα σπίτια και τους όμορφους κήπους τους. Σήμερα το πρωί έφτασα σε κάπως πιο απομακρυσμένες περιοχές του και κοιτάζοντας με κάπως κριτικό μάτι τις αυλές, έκανα κάποιες ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις.Είδα, λοιπόν, στην αρχή, μια αυλή γεμάτη αποκλειστικά με τριαντάφυλλα. Κόκκινα, ροζ, κίτρινα, πυκνά, αραιά, μεγάλα και μικρά. Μόνο τριαντάφυλλα. Η απέναντι αυλή ήταν γεμάτη αποκλειστικά με ψηλά, φουντωτά έλατα. Τίποτα άλλο εκτός από έλατα. Ούτε ένα για δείγμα τριαντάφυλλο. Από κει και ύστερα παρατηρούσα πολύ προσεκτικά κάθε αυλή και κάθε κήπο.Αλλού είδα ποικιλία από λουλούδια, δέντρα και φυτά, αλλού κάποια λουλούδια υπερτερούσαν, αλλού η αυλή ήταν γεμάτη αυτοκίνητα, τρακτέρ και λογιών λογιών μηχανές, αλλού δεν υπήρχε τίποτα το αξιοσημείωτο, αλλού πολλές γλάστρες με λουλούδια από θερμοκήπια. Αλλού το χορτάρι θερισμένο με επιμέλεια, αλλού κομμάτια γης απεριποίητα, αλλού σημάδια εγκατάλειψης.
Ποικιλία λουλουδιών, δένδρων, κήπων, σπιτιών, ανθρώπων! Αυτή είναι η πραγματική ζωή...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
10 comments:
Αυτή είναι η μεγαλύτερή μου απόλαυση κατά τη διάρκεια των ταξιδιών: να παρατηρώ τα σπίτια στα χωριά, τα λουλούδια τους, τους κήπους τους, άλλα είναι τόσο περιποιημένα που τα ζηλεύεις, άλλα σε κάνουν να μελαγχολείς...δεν τελειώνουν ποτέ αυτές οι ποικιλίες!
Κάθε κήπος,κάθε αυλή και μια διαφορετική προσωπικότητα.
Πολλές φορές παρατηρώ και τους ανθρώπους,τους άγνωστους ανθρώπους.Το πρόσωπο τους τις εκφράσεις τους,το βλέμμα τους το χαμένο,το σκοτεινό, το αδιάφορο,το έντονο...τα χέρια τους,τις κινήσεις τους.
Από αυτούς,άλλοι είναι εξωτερικά επιμελείς περιποιημένοι,αλλοι απεριποίητοι,'αλλοι εγκατελειμένοι...
Ενα παιχνιδάκι για μένα που παίζω με μένα προσπαθώντας να καταλάβω τα χρώματα τα αρώματα...την ουσία!
..αυτή είναι η πραγματική ζωή... σε αυτήν την φράση τα είπες όλα!!!!
καλησπέρα!!!!!
Άντε τότε, Πασχαλίτσα, έλα στα μέρη μας να κάνουμε μαζί μια βόλτα ανάμεσα στους κήπους και στα λουλούδια!
Τίποτα πιο συγκλονιστικό από το ανθρώπινο πρόσωπο, δρομάκι μου!
Καλωσόρισες, Ζαχαρούλα!Διαβάζω πως είσαι από την Πάτρα.Είχα έρθει εκεί για λίγο πριν πάρα πολλά χρόνια. Θυμάμαι πως είχα την αίσθηση ότι είναι μια πόλη μυστικά αισθησιακή..
μια πόλη μυστικά αισθησιακή....
σωστή αίσθηση!!!!!!!!!!
Γεια σου socrates.Τι άλλο απο λουλούδια και πράσινο εμείς εδώ.Εγω σα χελώνα βρίσκω τη χαρά μου.Καλως ήρθες στο καβουκόσπιτο.
Χελωνίτσα! Να προσέχεις τους ασφαλτοστρωμένους δρόμους όταν περνάς απέναντι αναζητώντας νέους ορίζοντες μην σε πατήσει κανένα αυτοκίνητο. Και δεν μπορείς αιωνίως να υπολογίζεις σε μένα που σταματάω, ακόμα κι αν βιάζομαι, και σε περνάω με ασφάλεια στην καινούργια περιπέτεια.
Πολλά φιλιά!
έτσι, χρώματα και αρώματα..
Πιστεύω εσύ έτσι θα προχωράς στη ζωή, κατουρημένη ποδιά, με χρώματα κι αρώματα, σωστά το νομίζω;
:)
Το προσπαθώ.
Αλλά και το μαύρο, χρώμα δεν είναι??
Post a Comment