Γράφω το παρακάτω post παίρνοντας αφορμή από το post του Καιρού με τον τίτλο 'Ξεδίψασμα'.
Χωρίς,ασφαλώς, να αναιρείται το γεγονός ότι το σύστημα υγείας πάσχει στην Ελλάδα, και, ποικιλοτρόπως, αντιματωπίζει προβλήματα,θα ήθελα να καταθέσω εδώ ότι η προσωπική μου εμπειρία από νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκα είναι θετική. Μεγάλη ταχύτητα αντίδρασης, normal φροντίδα και περιποίηση, καλή συμπεριφορά. Ας τα λέμε και αυτά. Στην Ελλάδα έχουμε ανάγκη και την θετική ανάδραση. Θα μας βοηθούσε πολύ, νομίζω. Σκέφτεστε, για παράδειγμα, να έβγαινε μια σοβαρή εφημερίδα που θα ασχολούνταν κυρίως με δυναμικές, και αξιέπαινες ενέργειες συνανθρώπων μας, πράξεις που θα αναδείκνυαν την καλή, την αλτρουιστική μας φύση; Η αρετή κομίζει αρετή. Μια τέτοια στάση θα ήταν ένα καλό μέσο εκπαίδευσης και καλλιέργειας. Διευκρινίζω ότι αυτό το σχόλιο δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με κάποιου είδους στενά πολιτικά κίνητρα. Και κάτι τελευταίο. Τα δικά μου παράπονα έχουν να κάνουν, κυρίως, με την ψυχολογική σχέση των γιατρών με τους ασθενείς. Ακόμα και αν υπάρχουν οι καλύτερες προθέσεις(που, συνήθως, δεν υπάρχουν), δεν παρατηρείται ψυχική επικοινωνία ανάμεσα στα δύο αυτά μέρη. Δεν ασκείται,όπως και αλλού άλλωστε, ολιστική ιατρική, και δεν λαμβάνεται υπόψη η μοναδικότητα και η ιδιοσυγκρασία του κάθε ασθενή πράγμα που, άν γινόταν, θα οδηγούσε σε καταπληκτικά, πιστεύω, αποτελέσματα. Κλείνω με την ευχή να μεγαλώνει συνεχώς και με γεωμετρική πρόοδο ο αριθμός των ατόμων που θα έχουν να πουν ένα μεγάλο ευχαριστώ σε υπεύθυνους, νοσοκομεία και γιατρούς.
Ας κοιτάζουμε με αγάπη και γνήσιο ενδιαφέρον τον συνάνθρωπο. Όλοι μπορούμε.