Ένας μικρός φόρος τιμής.

Ήμουνα στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια, νομίζω, και παρακολουθούσα μια ασπρόμαυρη ελληνική κωμωδία της εποχής. Έπαιζαν γνωστοί καταξιωμένοι ηθοποιοί του παλιού εκείνου σινεμά, του τόσο σήμερα νοσταλγικού για μας. Η ταινία κυλούσε, θα έλεγα, με έναν συμβατικό, μάλλον ανιαρό τρόπο. Και τότε, κάποια στιγμή, είδαμε ξαφνικά έναν νεαρό άντρα να υποδύεται την υπηρέτρια του σπιτιού και με ένα μακρύ ξεσκονιστήρι να ξεσκονίζει τα διάφορα έπιπλα του δωματίου τραγουδώντας και συστρέφοντας με φοβερά αστείο τρόπο το κορμί του. Από την πρώτη στιγμή, ακαριαία, όλη η πλατεία χωρίς ούτε μία εξαίρεση ξέσπασε σε γέλια. Είχαμε πέσει κυριολεκτικά κάτω από τις καρέκλες. Δύο ή τρία λεπτά είχε κρατήσει το νούμερο και μεις γελούσαμε σε όλη τη διάρκεια. Δεν σταματήσαμε ούτε δευτερόλεπτο.Συνεχίσαμε να γελούμε και πολλή ώρα μετά. Ήταν, χωρίς καμία υπερβολή μία από τις πιο διασκεδαστικές σκηνές στον κινηματογράφο. Όλο το υπόλοιπο έργο ξεχάστηκε, αλλά το παίξιμο αυτού του ανθρώπου ήταν ένας φάρος χαράς και η σκηνή κατοικεί πάντα στη μνήμη μας.Γεννημένος κωμικός. Ήταν η πρώτη του εμφάνιση στον ελληνικό κινηματογράφο. Ήταν ο Σωτήρης Μουστάκας.
Στο καλό, Σωτήρη! Σ'αγαπήσαμε πολύ. Μαζί σου γλυστρούν από την ψυχή μας και δεν μπορούμε να τα συγκρατήσουμε πια, χάνονται στην αντάρα και στη λήθη εκείνα τα χρόνια που μοιραστήκαμε μαζί, που είχαν το ιλαρό φως της δικής μας νιότης. Αντίο!
.