Ομιλητές και Ακροατές.

Συμμετέχω σε μία Λέσχη Ανάγνωσης και πριν λίγες μέρες είχαμε μια από τις συναντήσεις μας. Θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα πρόβλημα που δημιουργήθηκε και έχει να κάνει με μία αρνητική ιδιότητα από την οποία πάσχουμε οι Έλληνες: δεν ξέρουμε να ακούμε. Πολλές φορές, λοιπόν, και σ'αυτήν την περίπτωση, μιλούσαμε όλοι μαζί και δημιουργούσαμε ένα κομφούζιο. Λίγο μετά τη συνάντηση, θέλησα να αναλύσω με κάποιο τρόπο τους λόγους που συνέβαινε αυτό. Μια καλή μέθοδος θα ήταν να 'ξαναδώ' νοερά τις σκέψεις που έκανα, αλλά και τα συναισθήματα που με διακατείχαν, όταν κάποιος έπαιρνε το λόγο. Το έκανα με μεγάλη ειλικρίνεια(ολοδικόμου ήταν το παιχνίδι), και καταγράφω εδώ τα αποτελέσματα.
1. Κάθε σκέψη του εκάστοτε ομιλητή πυροδοτούσε άμεσα μέσα στο νου μου μία ή και περισσότερες διαφορετικές από εκείνη σκέψεις, ήθελα να διαφωνήσω, να συμπληρώσω, να καταθέσω τη δική μου όψη των πραγμάτων, να διακόψω για να ζητήσω ή να προσφέρω διευκρινήσεις.. Δύσκολα κρατούσα σφραγισμένα τα χείλη μου και τον αυθορμητισμό μου σε έλεγχο.
2. Αρκετά συχνά ένοιωθα ότι το άτομο που μιλούσε επαναλάμβανε τον εαυτό του, μπέρδευε κάπως τα νοήματα ή έχανε λιγάκι τον ειρμό της σκέψης του. Στην περίπτωση αυτή ο νους μου παρουσίαζε την τάση να χαλαρώσει την προσοχή του και, αν δεν έκανα μια έντονη εσωτερική προσπάθεια να τον επαναφέρω γρήγορα πίσω στο αντικείμενο, θα έχανα ολόκληρα κομμάτια των συλλογισμών του.
3. Κάποιες φορές αντιδρούσα με αρνητισμό και συναισθηματική αποστροφή,
και με έντονη κριτική διάθεση. σε όσα άκουγα.

4. Η φλυαρία με εκνεύριζε και με αποσυντόνιζε.

5. Οι ιδέες του ομιλητή έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τον δικό μου τρόπο σκέψης, με την γνώση μου για τα πράγματα, με τις εμπειρίες μου, με ολόκληρο τον εσωτερικό μου κόσμο.

Και έφτασα στο συμπέρασμα ότι για να μάθεις να ακούς, να μπορείς να ονομάζεσαι ένας κ α λ ό ς α κ ρ ο α τ ή ς, απαιτείται ένας σκληρός αγώνας, ένας πόλεμος.

Συνειδητοποίησα, όμως ακόμα ότι στον αντίποδα υπάρχει και ο καλός ομιλητής, ο οποίος θα πρέπει να μιλάει καθαρά, να δίνει χρώμα σε όσα λέει, να μην μιλάει απόλυτα, να μην ρητορεύει ασταμάτητα ,να μην επαναλαμβάνεται, και, κυρίως, να μην καταχράται του δικαιώματος των άλλων να μιλήσουν και αυτοί, να έχει συναίσθηση τι μερίδιο χρόνου του αναλογεί..

Άλλος πόλεμος κι'αυτός..

Τεράστιες εσωτερικές μάχες για να κρατήσουμε μια καλή, ενδιαφέρουσα, και εποικοδομητική συζήτηση. Για να κερδίζουμε όλοι από αυτήν.

Και να μάθουμε τον αλληλοσεβασμό. Να μην υποκύπτουμε στον ρατσισμό της προσωπικής μας άποψης. Η αλήθεια προκύπτει από τη σύνθεση των προσωπικών μας συνειδήσεων. Και όλες οι συνειδήσεις έχουν λόγο που πρέπει να ακούγεται. Όχι σαν ήχος και μουρμουρητό, αλλά σαν περιεχόμενο ψυχισμού.