Με αφορμή την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.

Είμαστε ένας κόσμος ηττημένος. Όχι τόσο από εξωτερικές δυνάμεις, αλλά,κυρίως, από μέσα, από τον ίδιο μας τον 'εαυτό'. Μια εθνική οντότητα που μοιάζει με άτομο διχασμένο και τριχασμένο, γεμάτο αντιφάσεις και εσωτερική δυσαρμονία και ανομοιογένεια. Και μεις,οι πολίτες του πως να σταθούμε απέναντι σ'αυτό το ιστορικό άχθος, τι ρόλο έχουμε να διαδραματίσουμε, πως να αξιολογήσουμε και να αντιληφθούμε τις συνειδήσεις μας; Σαν κάτι καθαρό και ουσιαστικό ή σαν κάτι τυχαίο και συγκυριακό; Πως να συνδέσουμε την πρσωπική,περίπλοκη, σημερινή μας σκέψη με την προγονική κληρονομιά ενός αυστηρά δοσμένου συνόλου που στο παρελθόν βρισκόταν σε διαμάχη με άλλες, διαφορετικά δομημένες ομάδες; Υπάρχουμε σαν ΑΝΘΡΩΠΟΙ χωρίς όλους αυτούς τους περιστασιακούς προσδιορισμούς και μπορούμε να δεχτούμε με κατανόηση και επιθυμία συνεννόησης τις ιδιαιτερότητες και τα δίκαια και των άλλων;...